Hektor Kaknavatos

Συμφωνία no 1
Symphonie Nr. 1

Ι.

Τώρα που το ποίημα
του Υμηττού χαιρετάει
τα μενεξεδένια φτερά
της αλκυόνας Αίγινας
που καταφιλούνε τη θάλασσα
τη θάλασσα,
η σπονδή μου ετοιμάζεται
ωραία και αγνή
σαν τον ίσκιο Αττικού αμφορέα!   

Ι
Jetzt, da das Gedicht
des Hymettos
die veilchenblauen Flügel
des Eisvogels Aigina grüßt,
die das Meer zerküssen,
das Meer,
wird mein Trankopfer bereitet
schön und rein
wie der Schatten einer attischen Amphore.

II.

Έτσι! Λαβωμένος απ΄το φως,
με σκονισμένα τα μαλλιά
απ΄τη μαρμαρυγή της νύχτας,
Αστάρτη θα έρθω…
Α! ..τα ποτάμια θα πεθάνουν
στ΄ασημένια ανάμεσα καλάμια
στις βυσσινιές όχθες…κι εγώ
τι θα πω που να μη
σχίσει το ροδαλό πτίλωμα
της παιδούλας αυγής;  
Ακόμη…θα προσεύχομαι
στο αίμα μου που
απ΄τη φωτοπληγή ανεβαίνει
σε θρόμβους πορφυρόφωτους
επάνω…ω ς τα ρόδα!..
ακόμη … εγώ που φοβούμαι
όχι την ευγένεια των φθόγγων
όχι τις θλιβερές σονάτες
ούτε την τιμωρία
του λυπημένου Αρχάγγελου
που πέρασε τους πρώτους κήπους
μα μήπως δεν εύρω
στην έρημη κοιλάδα τους αυλούς.  
Τους αυλούς που κείτονται
χωρίς στα κοίλα τους σώματα
να ρέουν χρυσά ελεγεία…
Έτσι … λαβωμένος απ΄το φως
ω Αστάρτη θα έρθω…

II

So! Verwundet vom Licht,
mit Staub in den Haaren
vom Schimmern der Nacht,
Astarte, werde ich kommen…
A! … die Flüsse werden sterben
zwischen den silbernen Rohren des Schilfs
an den kirschroten Ufern… Und ich
was kann ich sagen,
das den rosigen Flaum nicht zerreißt
der kindlichen Morgenröte?
Zudem… ich werde beten
zu meinem Blut, das
aus der Lichtwunde aufsteigt
in purpurleuchtenden Thromben
hinauf… bis zu den Rosen! …
Zudem… ich der ich fürchtete
nicht die Höflichkeit der Laute,
nicht die traurigen Sonaten,
nicht die Strafe des betrübten Erzengels,
der als erster die Gärten durchquerte,
sondern, dass ich im einsamen Tal
die Flöten nicht finde,
die Flöten, die daliegen
ohne dass in ihre hohlen Körper
goldene Elegien hineinfließen…
So… verwundet vom Licht,
Astarte werde ich kommen.

III.

Aστάρτη …ω αυτή την ώρα
τα μαλλιά σου
ας κυριέψουν τα μάτια μας..!
Να μην έδιωχνες ας ήταν,
τα κύπελλα που ολόχρυσα
σου φέρνουν ν΄αγαπήσεις
τον πόθο μας.
Και ναναι στ΄απόκρημνα
τα μέτωπά μας εσύ
τον ουρανό να κρεμάσεις
και τη λευκή κραυγή΄
της τρισεύγενης αμυγδαλιάς
θριαμβικό δόρυ
δόρυ στου χειμώνα μας
τα θυμωμένα κάστρα καρφωμένο
Αστάρτη να κρατάς..!

Έτσι! Λαβωμένος απ το φως
ω κάμε ως την καρδιά
του ωκεανού να φουσκώσει
τούτη μου η πληγή
πέρα ως πέρα
ως εκεί που τα κυπαρίσσια
την χρυσάσπρη πεδιάδα φιλούνε
και δύουν οι ρομφαίες
που τις αγαπούμε και
που ως τα σπλάχνα του θανάτου
μας πάνε και πάνε..!

III

Astarte, es möge geschehen,
dass in dieser Stunde deine Haare
unsere Augen erobern…!
Dass du nicht zurückgewiesen hättest
die Becher aus purem Gold,
die man dir bringt,
damit du unser Verlangen liebst.
Es möge geschehen,
dass du an unsere steilen Stirnen
den Himmel hängst,
und das weiße Schreien
des dreimalseligen Mandelbaumes,
den siegreichen Speer,
den Speer mögest du halten, Astarte,
gebohrt in die wütenden Festungen
unseres Winters…!

So! Verwundet vom Licht;
o mach, dass bis zum Herzen
des Meeres diese Wunde sprießt,
meine Wunde,
durch und durch
bis dahin, wo die Zypressen
die golden-weiße Ebene küssen
und die Schwerter versinken,
die wir lieben,
wo sie bis in die Eingeweide unseres Todes
weiter und weiter dringen…!

IV.

Να που τώρα πρέπει
φορώντας τον κόκκινο χιτώνα
της επανάστασης
να που τώρα πρέπει
πατώντας την ολόχρυση κρούστα
της ηλιοστάχτης
τη σποδό τη σποδό του Φαέθωνα
να γυρεύω…
Και αυτά τα λουλούδια
που ασπίδα τα κράτησα
στου βάρβαρου κριού τις κουτουλιές
έτσι που μέσα στα φτερά
των περιστεριών τα φέρνω
να τα θάψω πρέπει μέσα στο φως!
Πόσο αίμα να μου στοιχίσει,
πόσο αίμα..!

*
IV

Sieh an, jetzt, wo es nötig ist,
dass ich gekleidet in das rote Gewand
der Revolution,
jetzt wo es nötig ist,
dass ich auf die ganz goldene Kruste
der Sonnenasche trete
und die verbrannten Überreste des Phaeton
suche…   
Und diese Blumen,
die ich hielt als Schild
gegen die Stöße des barbarischen Widders:
so wie ich sie trage
unter den Taubenfedern,
muss ich sie bestatten im Licht!
Wie viel Blut wird mich das kosten,
wie viel Blut…!

V.

A! ..που είναι οι βόστρυχοι του Απόλλωνα
καθαρό χρυσάφι.
Οι γαλάζιες πύλες της πρωίας
που άνοιξαν
να περάσουν οι θάλασσες.
Τα δάχτυλα της χλόης
που αναβλύζουν απ΄τη γη,
τα όστρακα που τη βοή
του πράσινου πέλαου  
λένε και λένε στο βάθος τους.
Το χρυσό αμάξι της μεσημβρίας
που σταμάτησε
στον κουρασμένο κάμπο
ξεζεμένο τα ξανθά του άλογα…
Τι ησυχία… ησυχία…
Πού είναι η φάλαγγα των πλοίων
που είδαν καινούργια άστρα
στις κρύες νύχτες των πόλων;

Όχι! Τώρα που στης Αίτνας
τα κόκκινα ρείθρα θα λουστώ
όχι, ας μην στρέψουν το πρόσωπο
οι κρίνοι και οι άγγελοι
καθώς γυμνός σαν μαχαίρι
θα πάλλομαι στα κόκκινα θούρια..!
Μη δεν είναι στους βράχους μας
θρύψαλα η λύρα του Ορφέα
μη δε ρούφηξε θανάσιμα
η θυμωμένη μας γη
του Ιησού το αίμα;  

*
V

A! … Wo die Locken des Apoll sind,
reines Gold.
Die himmelblauen Tore der Frühe,
die sich öffneten,
damit die Meere hindurchfließen.
Die Finger der Gräser,
die aus der Erde aufsprießen,
die Muscheln, die vom Rauschen
des grünen Meeres
sprechen und sprechen in ihrer Tiefe.
Der goldene Wagen des Mittags,
der anhielt auf der müden Ebene,
seine falben Pferde nicht angeschirrt…
Was für eine Ruhe… Ruhe…
Wo ist die Kolonne der Schiffe,
die neue Sterne beobachtet haben
in den kalten Nächten der Pole?

Nein! Jetzt, da ich in den roten Rinnsteinen des Ätna
baden werde,
nein, sie sollen ihr Gesicht nicht abwenden,
die Lilien und die Engel,
während ich, nackt wie eine Klinge
in den roten Schlachtgesängen
pulsieren werde…!
Doch liegt nicht in den Felsen
zertrümmert die Lyra des Orpheus,
saugt nicht tödlich
unsere zornige Erde
das Blut Christi auf?

VI.

Κι εγώ που, ω χαρά μου,
το φως τόσο αγάπησα
όσο μέσα στα άνθη κρύβεται
σε σταλαματιές
όσο στις κορφές των Άλπεων
μετέωρο κρέμεται
κι όσο στα μέτωπα των Θεών
σαν λεπίδι γλιστράει
κι εγώ λαβωμένος απ΄το φως
Αστάρτη, φωνάζω
«σ΄όλα τα στέρνα
Κάρφωσε το φως, το φως..!»

*

VI

Und ich, der ich, meine Freude,
das Licht so sehr liebte,
wie es sich verbirgt in den Blüten
tropfenweise,
und wie es oben an den Gipfeln der Alpen
hängt, und wie es
von den Stirnen der Götter
gleitet wie eine Klinge,
und ich, vom Licht verwundet,
Astarte, rufe:
"In jede Brust
stich das Licht, das Licht…!