Sotirios Pastakas

Ύποπτος Φυγής

Όλα κοντά τα θέλω,
προσιτά και εύχρηστα,
υλικά της απόγνωσης:
αλκοόλ, τσιγάρα και τηλεκοντρόλ,
να προσθέτω κανάλια και ν’ αφαιρώ σε χρώμα,
έτσι που ένας λεκές
πολύχρωμος και σκοτεινός το μέλλον έχει γίνει.
Βυθισμένος λοιπόν, στον καναπέ της απόγνωσης,
αγνοούμενος μες στους καπνούς,
στο αλκοόλ στη μαύρη οθόνη,
πιο εύκολο μου φαίνεται ν’ αποσυρθώ,
να εγκαταλείψω το ομοίωμα μου
χωρίς να το αντιληφθεί κανείς πως βγήκα πια, εξήλθα,
γεμάτο το ποτήρι και τα τσιγάρα μου εκεί,
μαζί με το κορμί μου κι η τηλεόραση ανοιχτή
κι εγώ δεν σας χαιρέτησα,
δεν είπα καν «στο επανιδείν», «arrivederci», «see you».
*
Fluchtgefahr

Ich will alles in meiner Nähe haben,
griffbereit, zugänglich,
die Stoffe der Verzweiflung:
Alkohol, Zigaretten, die Fernbedienung,
um Kanäle hinzuzufügen und Farbe wegzunehmen,
so wie die Zukunft ein bunter dunkler Fleck geworden ist.
Versunken im Sofa der Verzweiflung,
verloren im Rauch, im Alkohol, im schwarzen Bildschirm,
scheint es mir viel leichter, mich zu verziehen,
mein Abbild zu verlassen,
ohne dass jemand bemerkt,
dass ich daraus verschwunden bin.
Ich verließ meinen Körper,
das Glas noch voll, die Zigarette noch dort
und der Fernseher läuft noch;
und ich habe mich nicht von euch verabschiedet,
nicht einmal gesagt „Auf Wiedersehen”, „Arrividerci”, „See you”.

**
Πορτραίτο του ποιητή κοντά στα σαράντα

Κοντά στα σαράντα του έτυχαν μαζί
ένας πρώτος γάμος κι ένα δεύτερο βιβλίο.
Απλή πράξη αποταμιεύσεως, η ωριμότητα- ποιος το είπε;
Κατασπατάλησε ό,τι κι αν είχε
και τώρα από το καινούριο του ρετιρέ,
όρθιος στο κέντρο της παρέας,
με το άσπρο λινό κοστούμι,
το ανεπίκαιρο λευκό μπορσαλίνο με τη μαύρη κορδέλα,
υψώνει το ποτήρι του στους καλεσμένους.
Ας κρυφακούσουμε: «Η ποίηση, αληθώς λέγω,
δεν μας διασώζει από τα σφάλματα του παρόντος.
Παρηγοριά και συναίνεση παραχωρεί
για να επαναλαμβάνουμε, μικροί μου εν τέχνη αδελφοί,
διαρκώς βελτιωμένα:
σε ένα τρίτο βιβλίο, ένα δεύτερο γάμο.»

*
Porträt des fast vierzigjährigen Dichters

Kurz vor seinem vierzigsten Geburtstag
passierten ihm eine erste Ehe und ein zweites Buch.
Nur eine Frage des Sparens, die Reife — wer hat das gesagt?
Er hat vergeudet, was auch immer er besaß
und jetzt, von seiner neuen Dachterrassenwohnung aus,
aufrecht inmitten seiner Freunde,
in seinem weißen Leinenanzug,
mit dem unmodernen weißen Borsalino mit dem schwarzen Band,
hebt er sein Glas zu den Gästen.
Lasst uns lauschen: „Die Dichtung, wahlich, das sage ich euch,
bewahrt uns nicht vor den Irrungen der Gegenwart.
Sie gibt uns Trost und Zustimmung,
damit wir, meine kleinen Brüder in der Kunst,
sie unablässig verbessern,
in einem dritten Buch, einer zweiten Ehe.”

**

Τα αποδημητικά φυτά

Οι γλάστρες που αναθρέψαμε,
με υπομονή και αυτοθυσία,
σε ξένα μπαλκόνια ανθίζουν και φυλλώνουν.
Όταν σηκώνω το βλέμμα μου, σε σπίτια άλλων,
ψηλά κι απόμακρα, αναγνωρίζω τα φυτά σου:
η μπουκαμβίλια και η λεμονιά,
το γιασεμί μαζί με το γεράνι,
ο φίκος, η ορτανσία, οι πικροδάφνες.
Τα ξέρω και τα γνωρίζω, όλα.
Έχω καταγράψει τα χούγια και τις συνήθειές τους.
Αν ο παράδεισος είναι ό,τι αγαπήσαμε
απαλλαγμένο από την απειλή της απώλειας,
θα μας ακολουθήσουν-να είσαι βέβαιη:
Δεν θα μας πληγώνει ούτε ένα κίτρινο φύλλο,
όταν συγκατοικήσουμε ξανά σε ένα εξαίσιο ρετιρέ,
μαζί με όλους μας τους φίλους.

*
Zugpflanzen

Die Topfpflanzen, die wir gezogen haben
mit aufopfernder Geduld,
blühen und schlagen aus auf fremden Balkonen.
Wenn ich den Blick hebe zu den Häusern anderer,
weit oben, weit entfernt, erkenne ich deine Pflanzen:
die Bouganvilla und die Zitrone,
den Jasmin und auch die Geranie,
den Gummibaum, die Hortensie, den Oleander.
Ich kenne und erkenne sie alle.
Ich habe mir ihre Macken und ihre Gewohnheiten gemerkt.
Wenn das Paradies das ist, was wir geliebt haben,
frei von drohendem Verlust,
dann werden sie uns folgen —
du kannst sicher sein:
Uns wird nicht einmal ein gelbes Blatt verletzen können,
wenn wir wieder zusammen wohnen
in einer herrlichen Wohnung auf dem Dach
gemeinsam mit allen unseren Freunden.

**

Οδός Ακαδημίας

Κατεβαίνοντας την Ακαδημίας
δεν κατάλαβε το κίτρινο φυλλαράκι ακακίας
που ήρθε και κάθισε στα μαλλιά του.
Εν αγνοία του ο κόσμος παραμέριζε για να περάσει,
 απρόσκοπτη η πορεία του,
πράσινο και το επόμενο φανάρι.
Δεν διέκρινε τα ερωτικά βλέμματα που τον έραιναν,
τα ανεπίδοτα χαμόγελα,
τα πρόσωπα που του έγνεφαν
με άκρατη αισιοδοξία κι εμπιστοσύνη κι ευγένεια.
Στον καθρέφτη μόνον του ασανσέρ κατακόκκινος από ντροπή,
είδε το κίτρινο φυλλαράκι
να αιωρείται κάπου στο ύψος της γραβάτας του και χαμογέλασε,
 αυτός, το τιμώμενο πρόσωπον της Τρίτης,
ο παρασημοφορημένος της καθημερινότητας.

*
Akademiestraße

Als er die Akademiestraße hinabging,
bemerkte er nicht das gelbe Akazienblättchen,
das heranwehte und sich in sein Haar setzte.
Ohne dass er es wirklich wahrnahm,
wichen die Menschen zur Seite
und ließen ihn ungehindert durch,
auch die nächste Ampel war grün.
Er erkannte nicht die liebevollen Blicke,
die ihm entgegenflossen, das unausgehändigte Lächeln,
die Mienen, die ihm winkten
mit reiner Zuversicht, vollem Vertrauen und Höflichkeit.
Erst im Spiegel des Aufzugs sah er, rot vor Scham, das gelbe Blättchen
irgendwo auf der Höhe seiner Krawatte schweben und lächelte,
er, die geehrte Person des Dienstags,
ausgezeichnet mit dem Orden der Alltäglichkeit.

**
Εκείνη τη νύχτα
που ξαφνικά οι νεκροί
αποφάσισαν να κάνουν τους νεκρούς,
οι πίνακες τους πίνακες
κρεμασμένους στους τοίχους,
τα βιβλία συμφώνησαν
να πάρουν τη θέση τους
το ένα δίπλα στο άλλο στη βιβλιοθήκη,
τ’ άστρα να διανύσουν
 την προκαθορισμένη τους τροχιά,
οι πολυκατοικίες ν’ ανάψουν όλες μαζί τα φώτα τους
στις μικρές κουζίνες και τα μεγάλα σαλόνια ακριβώς την ίδια ώρα
και τ’ αυτοκίνητα ν’ ανοίξουν εις τη διαπασών τα στερεοφωνικά τους,
ο γάτος μου αποφάσισε για μια φορά κι αυτός
να κάνει μόνο το γάτο
και να χαθεί από τα μάτια μου
εκείνη τη νύχτα.

*

In jener Nacht,
in der die Toten entschieden hatten,
die Toten darzustellen,
und die Gemälde, die Gemälde,
die an die Wände gehängt waren,
waren auch die Bücher einig,
ihre Plätze einzunehmen,
eines neben dem anderen im Regal,
die Sterne, ihre vorgezeichneten Bahnen einzuhalten,
die Hochhäuser, alle gemeinsam zur selben Stunde die Lichter anzumachen
in den kleinen Küchen und den großen Wohnzimmern,
und genau zur selben Zeit auch die Autos,
ihre Stereoanlagen zu voller Lautstärke aufzudrehen,
und auch mein Kater hat für dieses eine Mal selbst beschlossen
nur den Kater darzustellen
und in jener Nacht
aus meinem Blick zu verschwinden.

**
Ελλάδα παπάκι

Η Ελλάδα ταξιδεύει με σαράντα
σαν το παπάκι στην παραλιακή.
Η μεγίστη δυνατή ταχύτητα
συμπίπτει με τη δυνατότητα του ερωτευμένου βλέμματος:
να καταγράφει, να χορταίνει, να θυμάται.
Το φως στις ελάχιστες αποκλίσεις του,
τον κυματισμό της θάλασσας και τη φορά του ανέμου.
Η Ελλάδα κι ο συνεπιβάτης της που την αγκαλιάζει,
κλείνουν τα μάτια τους ταυτοχρόνως:
δεν θα μάθει ποτέ τι ήταν αυτός για κείνη,
ούτε κείνη πόσα πολλά της χρωστάει.
Χάρη στις χαμηλές ταχύτητες
η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα
όπου το σούρουπο προς το Σούνιο,
ή στην επιστροφή,
μπορεί να διαρκέσει ολόκληρη ζωή

*
Das Entlein Hellas

Hellas reist mit 40 Stundenkilometern
wie das Entlein auf der Küstenstraße.
Die größtmögliche Geschindigkeit
deckt sich mit der Fähigkeit des verliebten Blicks
zu registrieren, satt zu werden, sich zu erinnern.
Das Licht in seinen geringen Abweichungen,
das Wehen des Meeres und die Richtung des Windes.
Hellas und ihr Beifahrer,
der seinen Arm um sie gelegt hat,
schließen gleichzeitig ihre Augen.     
Er wird niemals erfahren,
was er ihr bedeutete,
sie wird nie erfahren, was er ihr schuldet.
Dank den niedrigen Geschwindigkeiten
ist Hellas das einzige Land,
in dem die Dämmerung bis nach Sunion
oder zurück
ein ganzes Leben lang währen kann.

**

Για να φτάσω εδώ ψηλά που έφτασα,
έπρεπε να πετάξω το σακάκι μου στον πρώτο
τη σαμσονάιτ από τον δεύτερο
τη γραβάτα μου από τον τρίτο
τις καταθέσεις μου στον τέταρτο
την ταυτότητά μου στον πέμπτο
στον έκτο να ξεπλύνω την αγάπη σου από πάνω μου,
για να μπορέσω να βρω τον εαυτό μου
στον έβδομο
γυμνό.

*
Um so hoch hinauf zu kommen,
wie ich gekommen bin,
musste ich mein Sacko abwerfen im ersten Stock,
meinen Aktenkoffer aus dem zweiten,
die Krawatte aus dem dritten,
meine Geldanlagen im vierten,
meinen Ausweis im fünften,
im sechsten musste ich deine Liebe gründlich von mir abwaschen,
damit ich mich selbst finden konnte
im siebten Stock
und nackt.