Spyros Aravanis

ΑΣ ΕΙΝΑΙ

Aς είναι να μικρύνουμε λίγο το γιγαντισμό της ύπαρξης
να γίνουμε μια χαραμάδα αγωνίας μπροστά από μια
       πόρτα εξόδου
να δούμε τον κόσμο απ’ το ύψος των παιδιών
και των ασήμαντων θάμνων.
Θαρρείς και γεννιόμαστε ανδριάντες, με γύψινα σώματα
βαλσαμωμένες καρδιές και πηγμένο αίμα
     γενναίοι μες την τυφλότητα της άγνοιας
απόγονοι του μέλλοντος, κλειδοκράτορες της Ιστορίας
πληρωμένα ναύλα του χρόνου προς την αντίπερα όχθη
λησμονώντας πως εμείς είμαστε ο χρόνος, εμείς και η όχθη.

Ας είναι να χαμηλώσουμε λίγο το κέντρο βάρους της αυταπάτης
οι ορειχάλκινες βεβαιότητες διαβρώνονται όταν βρεθούν σε
      στάσιμα όξινα νερά
και να μετρήσουμε το βάθος της θάλασσας απ’ το χρόνο
που κάνει ο πνιγμένος να φτάσει στο βυθό.
Σαν να μη μας βαραίνουν τα δίποδα σακίδια που βαδίζουν
αχαρτογράφητα, ορθώνουμε ανάστημα στις γυάλινες παρελάσεις    
      των αριστούχων σημαιών
κρεμασμένοι στην τηλεαγχόνη της ψευδαίσθησης
σφηνωμένοι μέσα στη σφηνοειδή γραφή μας
ερειπωμένοι σαν τη χλόη που φυτρώνει σε νικημένα κάστρα.

Ας είναι να επιβραδύνουμε λίγο την αδημονία της ηδονής
εκείνο το ηφαιστιογενές πέτρωμα που σπινθηρίζει
       στους μηρούς μας
και να αναζητήσουμε τη σαρκοφάγο επιθυμία, την ιερή μέθεξη
των δύο βλεμμάτων πριν γίνουν συμπαγές σώμα.
Λες και το συναίσθημα έγινε μία ιερογλυφική αναπαράσταση
που πάνω της χαράσσουμε τα στοιχεία της ταυτότητάς μας
        και όχι μια άυλη γέφυρα που ενώνει τις ανεπάρκειες
μια κραυγάζουσα ανταλλαγή σιωπών και ένα πυκνό θρόισμα
φυλλωμάτων δυο δέντρων που ριζώνουν σε κοινό χώμα
εμποτισμένα με την ίδια αιώνια δίψα της διακλάδωσης.

*

Es soll geschehen

Es soll geschehen, dass wir verkleinern die Monströsität der Existenz,
dass wir ein Spalt werden der Besorgnis
vor einem Ausgang,
dass wir die Welt sehen aus der Höhe der Kinder
oder der unwichtigen Büsche.
Als wären wir Statuen, geboren mit Gipskörpern,
mumifizierten Herzen und geronnenem Blut,
tapfer in der Blindheit des Unwissens,
Nachkommen der Zukunft, Schlüsselbewahrer der Geschichte,
bereits gezahltes Frachtgeld zum gegenüberliegenden Ufer,
und hätten schon vergessen, dass wir die Zeit sind, wir und das Ufer.

Es soll geschehen, dass wir die Mitte der Schwere
unserer Selbsttäuschung ein wenig senken,
dass die bronzenen Gewissheiten zerfressen werden,
wenn sie in stehendes saures Wasser geraten,
und wir die Tiefe des Meeres messen an der Zeit,
die der Ertrunkene braucht, um auf den Grund zu gelangen.
Als ob die zweibeinigen Rucksäcke
mit ihren unkartografierten Bewegungen uns nicht belasteten,
stolzieren wir in gläsernen Paraden erstklassiger Flaggen,
aufgeknüpft an der Teleschlinge der Täuschung,
eingekeilt in unserer keilförmigen Schrift,
verwüstet wie das Gras, das in den eroberten Burgen wächst.

Es soll geschehen, dass wir ein wenig langsamer machen die Ungeduld der Lust,
jenes vulkanische Gestein, das Funken schlägt auf unseren Schenkeln,
und dass wir das fleischfressende Verlangen aufsuchen,
das heilige Anteilnehmen an den beiden Blicken,
bevor sie zu einem kompakten Leib werden.
Als wäre das Gefühl eine Darstellung in Hieroglyphen geworden,
auf die wir unten die Buchstaben unserer Existenz einritzen,
und keine unsichtbare Brücke,
die die Unzulänglichkeiten verbindet,
kein schreiender Austausch von Schweigen
und kein dichtes Rauschen im Laub zweier Bäume,
die in der selben Erde wurzeln,
getränkt im selben ewigen Durst nach Verzweigung.

2.ΠΟΛΙΧΝΗ

Μικρή επαρχιακή πόλη κάπου στα ορεινά.
Απ’ τα ηχεία ακούγονται άριες της Τρεμπλίνκα.
Στα δέντρα ανθισμένες οθόνες, στους δρόμους εκμαγεία  προσώπων
 και στο κέντρο της πλατείας μιαν αυτοσχέδια κούκλα
 πυρπολημένη  από καιόμενα διαβατήρια.
Τίποτα δεν άλλαξε το μέλλον.
Ο τρελός του χωριού δέχεται μια σκαμνιά
 ένα παιδί ξεριζώνει χόρτα απ’ τα νεκροταφεία
ο  φόβος ανταλλάσει φόβο στη μαύρη αγορά
και η αγάπη φωνασκεί μα δεν ακούγεται.
Τίποτα δεν άλλαξε το μέλλον.
Από τα ανοιγμένα γεγονότα τρέχει αίμα και νερό
βάφει τα πεύκα, τα χαλίκια, τους ψιθύρους
ξεπλένει συνειδήσεις εκδορέων
και  λούζει τις κοριτσίστικες πλεξούδες.
Άνθρωποι με κομμένο το δεξί καρπό συνεχίζουν
να σταυροκοπιούνται
 σκυλιά να γαβγίζουν τον επιούσιο
δάσκαλοι να διακορεύουν τη γνώση
 πόρνες να διατηρούν στην κρύπτη των ποδιών τους
την υγρασία του σπέρματος
και προφήτες  να διαλαλούν το παρελθόν.
Τίποτα δεν άλλαξε το μέλλον.

Μικρή επαρχιακή πόλη κάπου στα ορεινά
και ο ήλιος ανατέλλει απ’  τη δύση.
«Έχασε την ανατολή του στα ζάρια», είπαν
κι αυτή είναι η μόνη αλλαγή
σε ένα μέλλον που τίποτα δεν άλλαξε.

*

Städtchen

Eine kleine Provinzstadt irgendwo in den Bergen.
Aus den Lautsprechern tönen die Arien von Treblinka.
In den Bäumen blühende Bildschirme, auf den Wegen Gipsabgüsse von Gesichtern
und in der Mitte des Platzes eine selbstgemachte Puppe,
in Brand gesetzt von brennenden Pässen.
Nichts hat die Zukunft geändert.
Der Dorftrottel bekommt einen Schlag mit dem Hocker übergezogen,
ein Kind jätet Gras auf den Friedhöfen,
Furcht wird getauscht gegen Furcht auf dem Schwarzmarkt,
und die Liebe hebt ihre Stimme,
aber man hört sie nicht.
Nichts hat die Zukunft geändert.
Aus den aufgeschnürten Ereignissen läuft Blut,
und Wasser färbt die Pinien, die Kiesel, das Flüstern,
reinigt das Gewissen der Ausflügler
und wäscht die Mädchenzöpfe.
Menschen mit abgeschlagener rechter Hand hören nicht auf,
sich zu bekreuzigen,
Hunde nicht, nach dem täglichen Brot zu bellen,
Lehrer nicht, das Wissen zu entjungfern,
Huren nicht, zwischen den Beinen die Nässe des Samens zu bewahren,
und Propheten nicht, laut die Vergangenheit zu verbreiten.
Nichts hat die Zukunft geändert.

Eine kleine Provinzstadt irgendwo in den Bergen,
und die Sonne geht im Westen auf.
„Sie hat ihren Aufgang beim Würfeln verloren,” sagt man
und das ist die einzige Veränderung in einer Zukunft,
die nichts verändert hat.

3.ΣΤΙΣ ΕΣΧΑΤΙΕΣ ΤΗΣ ΘΥΜΗΣΗΣ

Στις εσχατιές της θύμησης
έριξα απόψε παραγάδι
γιατί είναι νύχτα έναστρη
και τ’  άστρο μου μισό.

Θορυβώδη κελεύσματα νεότητος
οι στιλπνοί λαρυγγισμοί της αμαρτίας
όπως ανέτελλαν στα μεσαιωνικά της χείλη
και έδυαν στο ανέπαφο της σάρκας.
Σαρανταποδαρούσες ηδονές,
το γένος σαρκοφάγων, -τι ειρωνεία-
 το δηλητήριο του πάθους να εκκρίνουν
μέσα σε φλέβες γηραιές.
Πόσες θρομβώσεις τύψεων
και αναχώματα ηθικής
ματαίωσαν την πραγματικότητα
καθηλώνοντας τη φαντασία μας στο χώμα.
Και ήταν μόλις νύχτα.

*

Am äußeren Rand der Erinnerung

Am äußeren Rand der Erinnerung
habe ich heute Abend das Netz ausgeworfen,
denn die Nacht ist sternenklar
und mein Schicksal zur Hälfte erfüllt.

Laute Lockrufe der Jugend,
die glänzenden Schreie aus tiefster Kehle der Sünde,
wie sie aufgingen auf ihren mittelalterlichen Lippen
und untergingen in der Unangetastetheit ihres Fleisches.
Tausendfüßler die Lüste,
aus der Gattung der Fleischfresser,
— welche Ironie —
dass sie das Gift der Leidenschaft ausscheiden in die alten Venen.
Wie viele Thrombosen aus Gewissensbissen
und Bollwerke moralischer Art verhinderten die Verwirklichung
und drückten unsere Phantasien zu Boden.
Und die Nacht hatte gerade erst begonnen.

4.ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ
Στην Αγγελική Ελευθερίου

Τα σπίτια ανήκουν στους νεκρούς τους
όπως τα οστά αλόγων στους καβαλάρηδές τους.

Να αρχίζεις από το ξεφλούδισμα των τοίχων
για να φθάσεις κάποτε στο μίσχο τους
-ποτέ από τις πόρτες ή τα παράθυρα
φέρνουν πάντα μιαν αναμονή-.
Ύστερα να ξεκαρφώνεις τις σανίδες
αργά αργά να μη χαθεί ούτε ένα βάδισμά τους
κι έπειτα να αποκαθηλώνεις το ταβάνι
στερεωμένο τόσα χρόνια απ’ τους καπνούς τους.
Τα έπιπλα μην τα ρωτάς, δεν ωφελεί.
Έχουν όρκους αιωνιότητας με την αφή τους.

*

Die Häuser der Toten
Für Angeliki Eleutheriou

Die Häuser gehören ihren Toten
wie die Gebeine der Pferde ihren Reitern.
Fang mit der äußeren Schale der Mauern an,
damit du irgendwann an ihren Stiel gelangst —
fang nie mit den Türen,
nie mit den Fenstern an, die lassen immer warten —.
Später zieh die Nägel aus den Brettern, ganz langsam,
damit keiner der Schritte verlorengeht,
und nimm danach die Decke herunter,
die fest gehangen hat über all die Jahre durch ihren Rauch.
Die Möbel frage nicht, das hat keinen Zweck.
Sie haben sich mit ihrem ewigen Berühren verschworen.

5.TA ΣΠΙΤΙΑ ΣΑΣ

Να κλειδώνετε τα σπίτια σας
πριν φύγετε εξορία
για εκτέλεση
ή από ξεριζωμό.
Να ποτίζετε τις γλάστρες σας
όταν βλέπετε πως η φωτιά
πλησιάζει να τα κάνει στάχτη.
Να αλλάζετε τα σεντόνια σας
προτού σάς μεταφέρουν
στην κλινική για ευθανασία.
Να κλείνετε τα παράθυρα
όταν ο ύπνος προσκαλεί
τον αδελφό του.

Τα σπίτια σας θα είναι
πάντα εκεί
χώμα, νερό, αέρας
να περιμένουν.

Μην τα αμελείτε.

*

Eure Häuser

Schließt eure Häuser ab,
bevor ihr ausgetrieben werdet zur Hinrichtung
oder in die Heimatlosigkeit.
Gießt eure Topfpflanzen, wenn ihr seht,
dass das Feuer sich nähert, um sie zu Asche werden zu lassen.
Bezieht die Betten frisch,
bevor man euch in die Klinik bringt, um euch einzuschläfern.
Schließt die Fenster,
wenn der Schlaf seinen Bruder herbeiruft.

Eure Häuser werden
immer dort sein
und auf Erde, Wasser, Luft
warten.

Vernachlässigt sie nicht.

6.ΑΝΑΤΕΛΛΟΝ ΣΩΜΑ

Στη μητέρα σου

Τη νύχτα που θα συλλάβεις
   από ένα φύσημα του αέρα,
η στέρνα των σωμάτων θα ξεδιψάσει
           την ηδονή μας
και  οι επτά σάλπιγγες θα πνιγούν
απ’ την ηχώ του πάθους.

Τότε θα εφεύρουμε τα νοήματα
όπως ο πιστός εφευρίσκει το Θεό του
χωρίς την αστραπή των λέξεων
με την πειθώ της άλαλης αγάπης.

Τη νύχτα που θα συλλάβεις
   απ’ τη ρητίνη του πεύκου
λευκά πουλιά θα αναδυθούν
    απ’ τις ανάσες μας
και χιλιάδες μικρές αχιβάδες θα ανοίξουν
  σαν βεντάλιες τους αναστεναγμούς μας.

Τότε θα απεκδυθούμε των πέπλων μας
μυροφόροι και ομολογητές
     μιας θρησκείας που εδρεύει
στην αφή και τη σάρκα.

Τη νύχτα που θα συλλάβεις
     απ’ την αρμύρα της θάλασσας
Θα είμαι εσύ
θα είσαι εγώ
δυο ταξιδευτές πάνω
 στις φτερούγες του χρόνου
εξαργυρώνοντας την ύπαρξή μας
    στο νέο σώμα που θα ανατείλει.

*

Aufgehender Körper
Für deine Mutter

In der Nacht,
in der du befruchtet wirst
durch das Wehen eines Windes,
wird die Zisterne unserer Körper unsere Lust stillen,
und die sieben Posaunen werden verstummen
vor dem Echo der Leidenschaft.

Dann werden wir den Gedanken erfinden,
wie der Gläubige seinen Gott
ohne den Blitz der Worte
im Vertrauen auf die sprachlose Liebe.

In der Nacht,
in der du befruchtet wirst
durch das Harz der Pinie,
werden weiße Vögel aufsteigen aus unserem Atem,
und tausend kleine Muscheln werden
wie Fächer unser Seufzen öffnen.

Dann werden wir unsere Schleier ablegen
nach Myrrhe duftend,
Bekenner eines Glaubens,
der seinen Sitz hat im Tastsinn und im Fleisch.

In der Nacht,
in der du befruchtet wirst
durch den salzigen Geschmack des Meeres,
werde ich du sein und du wirst ich sein,
zwei Reisende auf den Flügeln der Zeit
werden wir unsere Existenz einlösen
durch den neuen Körper,
der aufgeht.

7.Η ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Είχα την ηλικία των ονείρων
και ένα μεγάλο πολύχρωμο μπαλόνι
όπου μέσα του στέγαζα το παρελθόν.
Όταν του απελευθέρωνα το σπάγκο
τρυπούσε το ταβάνι ταξιδεύοντας
προς το άγνωστο
για να επιστρέψει ύστερα από νύχτες
και να κουρνιάσει τυλιγμένο στα δάχτυλά μου.
Κάποια μέρα μού το έφεραν αποκεφαλισμένο.
«Τι συνέβη;», ρώτησα τρομαγμένος
«Πού είναι ο σπάγκος;»
«Στο σφαγείο της μνήμης», απάντησαν.
Τότε κατάλαβα
πως η αθωότητα θα ήταν πια για μένα

μια χαμένη πολιτεία. 

*

Das Alter der Träume

Ich hatte das Alter der Träume
und einen großen bunten Luftballon,
darin brachte ich die Vergangenheit unter.
Immer wenn ich seine Schnur losließ,
bohrte er ein Loch in die Decke und flog davon ins Unbekannte,
um zurückzukehren nach einigen Nächten
und sich an mich zu kuscheln, um meine Finger gewickelt.
Eines Tages brachten sie ihn mir ohne Kopf.
„Was ist geschehen,” fragte ich erschrocken,
„wo ist die Schnur?”
 „Im Schlachthaus der Erinnerung,” antworteten sie.
Da verstand ich, dass die Unschuld für mich von nun an

ein verlorenes Land sein würde.