Thomas Tsalapatis

Ι
Στην πρώτη γειτονιά της Άλμπα, τα πουλιά βουλιάζουν σαν πέτρες στον ουρανό. Στην πρώτη γειτονιά της Άλμπα, αυτή που πρώτη συναντάς και τελευταία αφήνεις. Εδώ οι ανηφόρες αρνούνται να γίνουνε κατηφόρες. Εδώ οι διαδρομές διαρκούνε πάντοτε 10 λεπτά. Όλες οι διαδρομές. Άσχετα με την απόσταση, το μεταφορικό, άσχετα με τον ρυθμό του βήματος, την ταχύτητα του οχήματος. Πάντοτε 10 λεπτά. Εδώ. Στην πρώτη γειτονιά της Άλμπα.

*

I
In Albas erstem Viertel sinken die Vögel in den Himmel wie Steine. Im ersten Viertel von Alba, dem, in das du als erstes kommst und das du ganz zuletzt verlässt. Dort weigern sich die Steigungen Abhänge zu werden. Dort dauern die Wege immer 10 Minuten. Alle Wege. Unabhängig von der Entfernung, dem Vekehrsmittel, unabhängig vom Rhythmus der Schritte, der Schnelligkeit des Fahrzeuges. Immer 10 Minuten. Dort. In Albas erstem Viertel.

**
II
Εδώ τα δέντρα μεγαλώνουν γυμνά.  Τα σταφύλια γενούν και γερνούν μέσα σε λίγες ώρες. Χυμός, σάρκα, τα στοιβαγμένα τους δευτερόλεπτα. Κάποιες φορές, μέρες της ήσυχης ανθοφορίας, τα σύννεφα κατεβαίνουν μέχρι κάτω. Βουλιάζουν σε θάλασσες, λίμνες, φλιτζάνια. Δεν βρέχει, μα τα δοχεία παραμένουν γεμάτα.

Το μόνο σίγουρο είναι πως κι εδώ νυχτώνει
Μα μόνο μέχρι τη μέση
Έτσι,
όσο πιο κοντός είσαι
τόσο περισσότερο ξημερώνεις  

II
Hier wachsen die Bäume ohne Blätter zu bekommen. Die Weinstöcke tragen Trauben und vergehen innerhalb weniger Stunden. Saft, Fruchtfleisch, ihre aufgestapelten Sekunden. Manchmal, an den Tagen der ruhigen Blüte, kommen die Wolken bis nach unten herab. Sie sinken in Meere, Seen, Tassen. Es regnet nicht, trotzdem sind die Gefäße voll.

Sicher ist allein, dass es auch hier dunkel wird.
Aber nur bis zur Hälfte.
Daher,
je kleiner du bist,
desto mehr hellst du dich auf.

**

III
Την ώρα αυτή η Άλμπα κοιμάται τον φοβερό κοιμισμένο της ύπνο
Εδώ προσευχή είναι η πέτρα
Και ο άνθρωπος
μια κλωστή θαυμάτων
ραμμένη σ΄ένα αντίο

*

III
In dieser Stunde schläft Alba seinen furchtbaren tiefen Schlaf.
Gebet ist dort der Fels.
Und der Mensch
ein Faden der Wunder,
an einen Abschied genäht.

**

Δευτέρα των λέξεων

Ημέρα πρώτη
στις γειτονιές της Άλμπα
Και εκείνος βράζει νερό, όλο βράζει νερό
Στο κοίλο κομμάτι της γλώσσας
Εκεί που λιμνάζουν οι λέξεις
Οι αχειροποίητες, οι τοιχογραφημένες, οι άκαπνες
Στο νερό
Στον ατμό
Και εκείνος
Βράζει νερό, όλο βράζει νερό
Μαθαίνοντας πώς συντάσσεται εκείνο που λιγοστεύει
Μαθαίνοντας το πώς τα Π και τα Τ χάνουν την ευθεία της στέγης τους
Το πώς τα ζ και τα ξ ξεριζώνονται
Το πώς φονεύονται τα φωνήεντα
Το πώς η γλώσσα κοχλάζει

Προσφορά των σιωπηλών
Σε εκείνους που  σιώπησαν   

*

Der Montag der Worte

Erster Tag
in der Umgebung von Alba.
Und jener kocht Wasser, unaufhörlich kocht er Wasser.
Auf der Wölbung der Zunge.
Dort, wo die Worte sich stauen,
die nicht von Menschen gemachten, die an die Wand geschriebenen, die von keinem Unglück berührten.
Im Wasser.
Im Dampf.
Und jener
kocht Wasser, unaufhörlich kocht er Wasser.
Er lernt dabei, wie das, was schwindet, konstruiert wird,
lernt, wie das Pi und das Tau ihr waagerechtes Dach verlieren,
wie das Zeta und das Xi entwurzelt,
wie die Vokale gemordet werden,
wie die Sprache aufwallt,

ein Opfer der Schweigenden
für die Verstummten.

**

Στην τρίτη γειτονιά της Άλμπα, οι γυναίκες καλύπτουν το πρόσωπό τους. Και στο κάλυμμα πάνω ραμμένοι μικροί καθρέφτες, διαδοχικά βαλμένοι, φτιάχνουν ένα καθρέφτισμα συμπαγές, σχήμα μεταβλητό, ακαθόριστο, διαρκές. Μόνο δυο εσοχές αφήνουν το βλέμμα να αναπνέει, τα μάτια. Όταν πας να κοιτάξεις, αυτό που διακρίνεις είναι η όψη σου. Εκεί που άλλοτε ήτανε πρόσωπο, εκεί βρίσκεται τώρα το πρόσωπό σου. Και μέσα σ΄αυτή σου την όψη δυο μάτια είναι που σε κοιτούν. Στην τρίτη γειτονιά της Άλμπα, η όψη σου είναι βλέμμα.   

*

In der dritten Umgebung von Alba verhüllen die Frauen ihre Gesichter. Und an die Schleier, außen, sind kleine Spiegel genäht in einer Reihe nebeneinander, werfen eine zusammenhängende Spiegelung zurück, eine veränderliche Gestalt, unbestimmt, dauerhaft. Nur zwei Vertiefungen lassen den Blick aufatmen, die Augen. Gehst du näher, um sie anzusehen, siehst du nichts als deine eigene Miene. Da, wo sonst ein Gesicht war, befindet sich jetzt dein Gesicht. Und inmitten deiner Miene sind zwei Augen, die dich ansehen. In der dritten Umgebung von Alba ist deine Miene ein Blick.

**

Στέγες γαλάζιες τραβούν τα κτήρια προς τον ουρανό. Συθέμελοι, καπνόμορφοι οι τοίχοι λεπταίνουνε προς τα πάνω. Εδώ το χρώμα είναι σχήμα. Και όταν το γαλάζιο ενώνεται , ο ορίζοντας παύει. Δεν είναι αυτή μια εύκολη συνόρευση. Κυρίως τις μέρες της βροχής. Τις μέρες εκείνες βρέχει κατευθείαν μέσα στα σπίτια. Και όλο το έξω παραμένει εδώ και χρόνια απότιστο. Οι πλατείες, τα χωράφια, οι γωνίες και οι δρόμοι της. Περπάτα στους δρόμους της Άλμπα, το αδιάβροχο έξω της. Και κράτα όσο μπορείς σιωπηλό το λαθραίο σύννεφο που κρύβεις στις τσέπες σου.

*

Blaue Dächer ziehen die Häuser in den Himmel. Von Grund auf rauchförmig verdünnen die Mauern sich nach oben. Dort ist die Farbe Gestalt. Und wenn das Blau sich verbindet, endet der Horizont. Das ist keine leichte Nachbarschaft. Besonders an den Tagen des Regens. An jenen Tagen regnet es direkt in die Häuser. Und alles außen bleibt seit Jahren unbegossen. Die Felder, die Winkel und die Wege. Geh auf die Straßen von Alba, in ihre wasserdichte Umgebung. Und halte so gut du kannst die geschmuggelte Wolke still, die du in deinen Taschen verbirgst.

**

Τετάρτη της στάχτης

Στρώνει περίεργο χειμώνα απόψε
Το χιόνι αυτό χωρίς σύννεφα
Το χιόνι αυτό χωρίς κρύα
Κάθεται σε ράχες περαστικών, ράχες αυτοκινήτων
Σελιδοδείκτες και λεπτοδείκτες
Μνήμη ατόφια και σκόνη
Φλόγα ατόφια και στάχτη
Άνθρωποι, σελίδες και δέντρα
Ενώ γράφεις
Από τα κάτω προς τα πάνω
Και η σελίδα αντίστροφα καίγεται
Από τα πάνω προς τα κάτω
Κι ό, τι προλάβεις
Ποίημα
ή στάχτη

πιτυρίδα του χρόνου

*

Mittwoch der Asche

Ein seltsamer Winter kommt heute Abend in Gang,
dieser Schnee ohne Wolken,
dieser Schnee ohne Kälte.
Er bleibt liegen auf den Rücken der Passanten, den Dächern der Autos.
Lesezeichen, Sekundenzeiger,
eine pure Erinnerung und Staub,
eine reine Flamme und Asche.
Menschen, Seiten und Bäume.
Während du schreibst
von unten nach oben,
verbrennt gleichzeitig die Seite
von oben nach unten.
Und was du geschafft hast
ist ein Gedicht
oder Asche

Schuppen der Zeit.

**

Η έβδομη γειτονιά της Άλμπα βρίσκεται χτισμένη σε λόφο. Εδώ κανείς δεν κινείται. Όχι από περιορισμό, αλλά επειδή έτσι είναι τα πράγματα. Και κυρίως επειδή κανείς δεν αναρωτήθηκε. Αυτό που κανένας δεν σκέφτηκε,  έγινε στη συνέχεια κανόνας που κανένας δεν αμφισβήτησε. Έτσι οι μέρες περνούν με την πλάτη γυρισμένη στο λόφο. Και όλοι οι κάτοικοι κοιτάνε τα ίδια τοπία, ζούνε τον ίδιο ορίζοντα. Τις μέρες με καθαρό ουρανό ή τις νύχτες με μεγάλη ξαστεριά, εμφανίζονται αχνά στο βάθος προορισμοί μέχρι πρόσφατα κρυμμένοι. Τις μέρες αυτές η αυτάρκεια των κατοίκων μετατοπίζεται έστω λίγα εκατοστά. Είναι οι μέρες αυτές που οι κάτοικοι ονομάζουν ταξίδι.

*
Die siebte Umgebung von Alba ist gebaut auf einen Hügel. Niemand bewegt sich dort. Nicht, weil es so vorgeschrieben wäre, sondern weil es eben so ist. Und vor allem, weil niemand sich danach gefragt hat. Das, worüber niemand nachdachte, wurde im Folgenden zu einer Regel, an der niemand zweifelte . So vergehen die Tage, dem Hügel den Rücken zugewandt.
Und alle Bewohner sehen dieselben Orte, erleben denselben Horizont. An den Tagen mit freiem Himmel und in den besonders sternklaren Nächten zeigen sich verschwommene Ziele in der Tiefe, die bis dahin verborgen waren. An diesen Tagen verschiebt sich die Unabhängigkeit der Bewohner, und sei es nur um einige Zentimeter. Diese Tage sind es, die die Bewohner Reise nennen.

**

Κυριακές του τέλους

Στην πολιτεία αυτή οι αγέννητοι έχουν την ίδια θέση με τους νεκρούς. Την ίδια υπόσταση, το ίδιο βάρος. Έτσι μαζί με όσους έφυγαν, οι οικογένειες λατρεύουν ή μισούν, πενθούν και θυμούνται όλους όσους δεν έχουν ακόμη φτάσει. Υπάρχουν στιγμές για τους αγέννητους συγγενείς, στιγμές για όσους δεν έχουν ακόμα γεννηθεί και στιγμές για εκείνους που ποτέ δεν θα γεννηθούν. Με τον τρόπο αυτό, οι κάτοικοι της Άλμπα τοποθετούν εαυτούς ανάμεσα στο νέο και στο παλιό, στο κέντρο ακριβώς του χρόνου. Περιγράφουν τους εαυτούς τους ως απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να υπάρξει αυτό που δεν υπάρχει. Ως απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να υπάρξει αυτό που κάποτε υπήρξε. Το παρόν που ζουν οι κάτοικοι της Άλμπα είναι αποκλειστικά μνήμη. Μνήμη του βιώματος και μαζί μνήμη αυτού που δεν έχει ακόμη βιωθεί.  

Στην Άλμπα, το παρόν είναι ο χρόνος και η στιγμή ηλικία.

*

Sonntage des Endes

In dieser Gesellschaft haben die Ungeborenen den gleichen Stellenwert wie die Toten. Dieselbe Existenz, dasselbe Gewicht. Daher ehren, hassen, betrauern die Familien neben denen, die gestorben sind, alle, die noch nicht erschienen sind, und gedenken ihrer. Es gibt Momente für die ungeborenen Verwandten, Momente für die, die noch nicht geboren sind, und für jene, die niemals zur Welt kommen werden. Auf diese Weise stellen die Bewohner von Alba sich zwischen das Neue und das Alte, genau in die Mitte der Zeit. Sie bezeichnen sich selbst als die unerlässliche Voraussetzung dafür, dass existieren wird, was noch nicht existiert. Als unerlässliche Voraussetzung dafür, dass existieren wird, was einst existierte. Die Gegenwart, die die Einwohner von Alba erleben, ist ausschließlich Erinnerung. Erinnerung an das Erlebte und zugleich Erinnerung an das, was noch nicht erlebt wurde.

In Alba ist die Gegenwart die Zeit und der Augenblick das Alter.