
conficerent. Haec ira, dum ventrem fame domare vellent, ipsa una membra totumque corpus ad extremam tabem venisse. Inde aparuisse ventris quoque haud segne ministerium esse: nec magis ali, quam alere eum, reddentem in omnes corporis partes hunc, quo vivimus vigemusque, divisum pariter in venas maturum, confecto cibo, sanguinem. Comparando hinc, quam intestina corporis seditio similis esset irae plebis in patres, flexisse mentes Hominum.
Hat die Natur zu Knechten sie geboren, sind sie ihr entlaufen und haben sich für Hochwohlgebohren ausgegeben, kömmt die Zeit und stellt Alles wieder an seinen Ort; hat die Zeit sehr wohl daran gethan!