Dimitris Angelis

Ι
«Κάθε έργο τέχνης είναι μια μοναξιά υπό κατασκευή», είπε ο Θεός μες στο ιδιωτικό σκοτάδι του πριν αρχίσει την εξαήμερη δημιουργία.
I
„Jedes Kunstwerk ist eine im Bau befindliche Einsamkeit,” sagte Gott in seiner privaten Dunkelheit, bevor er sich an sein Sechstagewerk machte.

***
2.
Κάτω απ΄τη λέξη ήλιος άπλωσα μες στο δωμάτιο τα ρούχα για να στεγνώσουν. Τα νερά έσταζαν πάνω στις λέξεις εφημερίδες και τσιμέντο, σχηματίζοντας μια λίμνη. Φαντάστηκα τη λέξη χρυσόψαρα να κολυμπάει μπροστά στο ξύλινο τραπέζι μου. σέρβιρα καφέ στο φλιτζάνι. Κάτω απ΄τη λέξη φως, όμως, δεν μπόρεσα να διαβάσω.

Έξω απ΄το παράθυρο περνούσε ένα καραβάνι από πολεμικούς ελέφαντες. Ένας λιπόσαρκος γέροντας εξόρκιζε, κραδαίνοντας έναν  σταυρό, τον πειρασμό να τρέξει κοντά τους. Αν έλεγες ακρογιαλιά αντί έρημος, κίτρινες πεταλούδες ξεπηδούσαν απ΄τα μισάνοιχτα συρτάρια των χεριών του.

Σκέφτηκα την πνευματική μου ζωή με τέτοια ένταση, που η εικόνα απέναντί μου δάκρυσε.  

.

2.

Unter dem Wort Sonne hängte ich die Wäsche im Zimmer zum Trocknen auf. Die Wasser tropften auf die Wörter Zeitungen und Zement und bildeten eine Pfütze. Ich stellte mir das Word Goldfische vor, und dass es neben meinem hölzernen Tisch schwimmt. Den Kaffee goss ich in eine Tasse. Unter dem Wort Licht jedoch konnte ich nichts lesen.

Draußen vor dem Fenster zog eine Karawane von Kriegselephanten vorüber. Ein magerer Greis schwang ein Kreuz und trieb die Versuchung aus, auf dass sie die Elephanten heimsuche. Hättest du Strand gesagt und nicht Wüste, wären gelbe Schmetterlinge aus den Schubladen seiner halbgeöffneten Hände gesprungen.

Mit solcher Anspannung dachte ich an mein geistiges Leben, dass die Ikone mir gegenüber zu weinen begann.

***

7 α .

Είσαι εκείνο το σπασμένο σώμα στο ημίφως που μυρίζει φωτιά γιατί ποτέ του δεν εξημερώθηκε. Είσαι ο αέρας που φύσηξε ανάμεσα στις ηττημένες λέξεις μου και τις έκανε τα στάχυα που μαζέψαμε για να΄χουμε αύριο στο τραπέζι μας ψωμί. Είσαι η έκκληση του επόμενου φιλιού που επικαλείται την ανάμνηση του προηγούμενου με τα μάτια εκείνου του σκύλου που διέσωσε μια Κυριακή στο βλέμμα του το χάδι σου. Είσαι ένας πειρασμός γκρεμού και κήπου ανεξάντλητου, όλο μηλιές κι άπιαστες άκρες ποιήματος. Είσαι ο ηλεκτρισμός ενός ισπανικού Αυγούστου καθώς νυχτώνει δίπλα στο ποτάμι και ρίχνεις την κόκκινη ζακέτα πάνω στους ώμους σου. Είσαι μια πόλη με ψιλόβροχο στις συλλαβές της: Το δικό μου Άσμα Ασμάτων.  

.
7a

Du bist jener zerbrochene Körper im Zwielicht, der nach Feuer riecht, weil er niemals gezähmt wurde. Du bist die Luft, die zwischen meine besiegten Wörter blies und sie zu den Ähren machte, die wir sammelten, damit wir auch morgen unser tägliches Brot auf dem Tisch haben. Du bist die Anrufung des kommenden Kusses, die mit den Augen jenes Hundes, der eines Sonntags in seinem Blick deine Zärtlichkeit gerettet hat, die Erinnerung wachruft an den vorherigen Kuss. Du bist die Versuchung eines Abgrunds und eines unerschöpflichen Gartens, alles voller Apfelbäume und noch nicht gefanger Enden eines Gedichts. Du bist die Elektrizität eines spanischen Augusts, wenn es dunkel wird am Fluss und du dein rotes Jackett über die Schultern legst. Du bist eine Stadt mit Nieselregen auf ihren Silben: Mein eigenes Hohelied.

***

7β

Επειδή υπάρχει έν΄άδειο δωμάτιο όπου τα λευκά σου χέρια φωτίζουν τις νύχτες μου. Επειδή υπάρχει ένα κρεβάτι με μια ινδιάνικη σκηνή στο κέντρο του για να κρυβόμαστε απ΄όλους χωρίς ρούχα και μνήμη – επειδή στην άκρη του κρεβατιού είναι δεμένος ένας σκύλος και μια καμηλοπάρδαλη.

Επειδή υπάρχει ένα κομοδίνο για ν΄ακουμπάς το άσπιλο όνομά σου κι εγώ τα περισσευούμενα χέρια μου. Επειδή μέσα στο συρτάρι του κομοδίνου υπάρχει ένα τετράδιο για να γράψουμε μαζί ένα ποίημα που αποδεικνύεται στο τέλος πως πρόλαβε να το γράψει ένας άλλος.

Λοιπόν, είμαι εγώ αυτός ο αιώνιος άλλος κι είσαι εσύ το Άσμα Ασμάτων μου. Και κάθε απόγευμα χιονίζει με τέτοια δύναμη φλόγες μες στο δωμάτιο, που ξεκολλούν οι φωτογραφίες μας απ΄τους τοίχους κι αγκαλιάζονται.  

.
7b

Denn es gibt ein leeres Zimmer, in dem deine weißen Hände meine Nächte erleuchten. Denn es gibt ein Bett und mitten darauf ein Indianerzelt, um uns vor allen zu verstecken ohne Kleider und ohne Gedächtnis — denn am Bettrand ist ein Hund angebunden und eine Giraffe.

Denn es gibt einen Nachttisch, auf den du deinen unbefleckten Namen legen kannst und ich meine übrig gebliebenen Hände. Denn in der Schublade des Nachttischs gibt es ein Heft, in das wir gemeinsam ein Gedicht schreiben können, das am Ende beweist, dass ein anderer es zu schreiben vermocht hat.

Also, dieser ewig andere bin ich und du bist mein Hohelied. Und jeden Nachmittag schneit es so stark Flammen in das Zimmer, dass unsere Photographien sich von den Wänden lösen und einander umarmen.

***

11.

Όλα τα πρωινά που σηκώνομαι απ΄το θάνατο και δεν είσαι δίπλα μου να με παρηγορήσεις. Τότε έρχονται ο Μάρκος με το λιοντάρι του, ο Ιωάννης με τον αετό του, ο Λουκάς με το βόδι του κι ο Ματθαίος με τον άνθρωπό του. Έρχεται ο Ανδρέας στάζοντας λέπια, η αγία Πελαγία ντυμένη άντρας κι η αγία Αικατερίνη κρατώντας ένα μπουκάλι γάλα.

Απ΄την πλευρά του Χειμώνα μας έπλασε ο Θεός΄γι΄αυτό κρυώνουμε μόνοι τα πρωινά, όσες φωτιές κι αν ανάψετε – εσείς οι άλλοι.

.

11

All die Morgende, an denen ich vom Tode aufstehe und du bist nicht bei mir um mich zu trösten. Dann kommen Markus mit seinem Löwen, Johannes mit seinem Adler, Lukas mit seinem Ochsen und Matthäus mit seinem Menschen. Es kommt Andreas und Schuppen tropfen von ihm herab, die heilige Pelagia gekleidet als Mann und die heilige Aikaterina mit einer Flasche Milch in der Hand.

Aus der Rippe des Winters hat Gott uns gemacht, deswegen sind wir am Morgen allein und frieren, egal wieviele Feuer ihr auch anzündet — ihr, die anderen.

***

13.

Από τα ερείπια της Βαβέλ κουβαλούσε κάθε βράδυ με το καρότσι του καινούργιες λέξεις που σήμαιναν χωρισμό και συναρμολογούσε χαλασμένα επιρρήματα. Έλεγε πως υπάρχουν άγγελοι διεφθαρμένοι και πως τα ποτάμια τιμωρούν εκείνους που έχουν απαρνηθεί το ιερό νερό της βάφτισής τους.

Τον βλέπαμε συχνά να τρέχει μόνος με τις σημαίες μες στη βροχή, που είναι η μόνη επανάσταση. Κάποιες φορές μαζί του έτρεχε κι ο Κάφκα.

.
13.

Aus den Ruinen Babels schleppte er jeden Abend mit seiner Schubkarre neue Wörter, die Trennung bedeuten, und montierte kaputte Adverbien. Er sagte, dass es korrupte Engel gebe und dass die Flüsse jene bestraften, die das heilige Wasser ihrer Taufe verleugnet haben.

Wir sahen ihn oft allein mit seinen Flaggen im Regen laufen, der die einzige Revolution ist. Manchmal lief Kafka mit ihm.

***
16.

Ξαφνικά το σώμα του χάλασε. Όπως κι η ζωή του. Αποφάσισε να την ξαναπιάσει απ΄την αρχή. Έγραψε τον Ιωβ. Άναψε νεκρικές πυρές, έριξε στάχτη χελιδονιών στο κεφάλι του, εξορίστηκε απ΄τα ιερά άλση της κλεψύδρας του. Αντικαθίστανται οι άνθρωποι στην ζωή μας; Κάθισε και ξανάγραψε τον Ιωβ. Ένα πρωί διέσχισε τις πύλες μιας βαβυλωνιακής ακρόπολης και χάθηκε. Κανείς δεν ξέρει αν παίζεται ακόμα ένα παιχνίδι σκοτεινό πίσω απ΄τις πλάτες του.

(Εδώ ο Γιόζεφ Ροτ σηκώνεται απ΄το γραφείο του και κοιτάζει για μια στιγμή από το ανοιχτό παράθυρο, έξω είναι 29 Σεπτεμβρίου και νύχτα, και ξαφνικά γίνεται τόσο δύσκολο πια να γελάσεις.)

.

16.

Plötzlich verdarb sein Körper. Genau wie sein Leben. Er beschloss, es wieder von Anfang an zu beginnen. Er schrieb das Buch Hiob. Entzündete Totenfeuer, streute die Asche von Schwalben auf sein Haupt, wurde vertrieben aus den heiligen Hainen seiner Sanduhr.
Werden die Menschen in unserem Leben ersetzt? Er setzte sich hin und schrieb das Buch Hiob erneut. Er schaffte es wieder nicht. Eines Morgens ging er durch die Tore einer babylonischen Akropolis und verschwand. Niemand weiß, ob nicht hinter seinem Rücken noch immer ein dunkles Spiel gespielt wird.

(Da erhebt sich Joseph Roth von seinem Schreibtisch und schaut einen Moment aus dem offenen Fenster, draußen ist es der 29. September und Nacht, und plötzlich wird es so schwer, dass man zu lachen beginnen kann.)

**

20.

Αυτός είπε: «Ο ουρανός είναι ένα νεκροταφείο ονείρων και τ΄αστέρια του αναμμένα κεριά μπροστά στις απαγχονισμένες μας λέξεις. Είδα τον ήλιο να στέκεται και τα νερά του Ιορδάνη να γυρνούν προς τα πίσω. Όμως να ξέρεις: θα βρεθεί τρόπος και νύχτα και για μας».

Αυτός στέλνει κάθε βράδυ κατασκόπους στον κήπο σου να τον ρημάξουν και στο παράθυρο σου να δέσουν μια κόκκινη κορδέλα. Αυτός προστάζει τις σάλπιγγες και τα τείχη γκρεμίζονται. Δέκα πεθαμένα καλοκαίρια προστίθενται αίφνης στα χρόνια σου και μόνος μάρτυρας είναι ένας ακίνητος σκύλος.

Αυτός ευθυμεί ξανά γιατί κατέκτησε ένα όνομα και το περιφέρει στους δρόμους. Αυτός αγαπά, κι αγαπά μες στα βέλη. Θα βρεθεί τρόπος και νύχτα για κείνον που θέλει.  

Er sagte: "Der Himmel ist ein Friedhof der Träume und seine Sterne sind brennende Kerzen vor unseren aufgehängten Wörtern. Ich sah die Sonne still stehen und die Wasser des Jordan rückwärts fließen. Und doch sollst du wissen: Es wird sich ein Weg und eine Nacht für uns finden."

Er schickt jeden Abend Spione in deinen Garten, um ihn zu verwüsten und ein rotes Band an dein Fenster zu binden. Er befiehlt den Trompeten und die Mauern stürzen ein. Zehn tote Sommer werden plötzlich deinen Jahren hinzugefügt und der einzige Zeuge dafür ist ein unbeweglicher Hund.

Er ist wieder guter Dinge, weil er einen Namen ergattert hat und ihn auf den Straßen mit sich herumträgt. Er liebt, und er liebt inmitten der Pfeile. Es wird sich ein Weg und eine Nacht finden für den, der will.

***

21β.

Πάνω απ΄τα σύννεφα της πόλης μας υπάρχει μια άλλη πόλη δεμένη με σχοινιά. Ο καπνός από τις καμινάδες μας είναι τα οπωροφόρα της δέντρα, τα όνειρα των παιδιών μας οι νιφάδες του χιονιού στα γοτθικά καμπαναριά της, τα πιο ταπεινά μας λόγια οι σιτοβολώνες που ταϊζουν τα εξαφανισμένα θηλαστικά του δικού μας κόσμου, που εκεί συνεχίζουν αμέριμνα τη ζωή τους. Στάχυα και σκιάχτρα ξεφυτρώνουν ακόμα και μέσα στα σπίτια, αρχοντικοί κύκνοι κολυμπούν στα κανάλια της πόλης κι αρκεί το βράδυ να βάλεις λίγο γάλα σ΄ένα πιατάκι για να εμφανιστεί το κρυμμένο φεγγάρι του κήπου σου. Εκεί ζει ο συλλέκτης των κορακιών, η οικογένεια Κασκαμπέλ, ο ταριχευτής του Λένιν κι ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Εκεί ζει ο άγιος Παστερνάκ με το απαγορευμένο του ποίημα «Άμλετ» και ο άγιος Σαμψών ο Ξενοδόχος με τα φαγωμένα νύχια του.

Υπάρχουν πολλές ανεμόσκαλες, καταπακτές και άλλοι κρυφοί τρόποι για να βρεθείς στην πάνω πόλη. Εγώ ανεβαίνω σβήνοντας μέσα στα πράσινα γατίσια μάτια σου.

,
Über den Wolken unserer Stadt hängt eine andere Stadt an Stricken. Ihre Obstbäume sind der Rauch aus unseren Schornsteinen, die Träume unserer Kinder sind die Schneeflocken auf ihren gotischen Glockentürmen, unsere bescheidensten Wörter sind die Getreidekammern, die die ausgestorbenen Tiere unserer Welt ernähren, die dort unbeschwert ihr Leben weiter führen. Ähren und Vogelscheuchen wachsen sogar in den Häusern, prächtige Schwäne schwimmen auf den Kanälen der Stadt, und es genügt, dass du am Abend ein wenig Milch in eine Untertasse gießt, damit der verborgene Mond deines Gartens erscheint. Dort leben der Sammler der Raben, die Familie Kaskampel, der Einbalsamierer Lenins und der Evangelist Johannes. Dort leben der heilige Pasternak mit seinem verbotenen Gedicht Hamlet und der heilige Samson, der Hotelier, mit seinen abgekauten Nägeln.

Es gibt viele Strickleitern, Falltüren und andere geheime Wege, um in die obere Stadt zu kommen. Ich gelange dahin, wenn ich in deinen grünen Katzenaugen verlösche.