Eftychia-Alexandra Loukidou

Κάτω απ΄το νερό

Σταγόνες υδρατμών παραδομένες
σε οροφές που αναμετρούν τη γύμνια μου
– ποτέ δεν θα ’ναι επαρκώς εκτεθειμένη –
μια υπόκρουση αγκαθωτού νερού
θα συνοδεύει τις σκηνές
κι έτσι η παραφορά
σαν ηχογράφηση παλιά
απλώς θα γράφει ιστορία.

Στο μεταξύ
γαντζάκια από πλεξιγκλάς
θα συγκρατούν το αθέατο
θα αποτυπώνουν την ντροπή
με φώσφορο λιωμένο
– μια αναγγελία διάλυσης
πριν την υποτροπή
κι η καταχνιά θρηνητική
να στάζει στα πλακάκια –
– Ποιος πριονίζει τη σκιά;

– Δεν είναι μια΄
είν’ η δική μου
κολλημένη στη δική σου.
Σφάγιο ιερό
που δεν ανήκει σε κανέναν.

Γλιστρά απ’ το σώμα μου
κρυστάλλινος ο τόπος
– Έξοδος και Θριαμβικό μαζί –
ραγισματιές απλώνονται
στην πρώτη όρασή μου
– ήμουν παιδί
κι οι λέξεις τότε δεν πενθούσαν –

Τώρα
ας μείνουν αμετάφραστα
τα δύο ονόματά μου.
Μια εκδοχή θα ’ναι κι αυτή
άλλοτε εντός
κι άλλοτε εκτός τοπίου
μία οξύμωρη προοπτική
για αυτό το άλλο νόημα
το αιφνιδιαστικό
που αχνοφωτίζει το προφίλ
όσο καμία λάμπα.
.
Unter Wasser

Tropfen aus Dunst zum Fallen bereit
auf Dächern, die um meine Nacktheit streiten
— nie wird sie ausgesetzt genug sein —
das Rauschen von stacheligem Wasser
wird die Szenen begleiten,
und so wird diese wahnsinnige Tat
wie eine alte Tonaufnahme
nur eine Episode bleiben.

Dazwischen
werden Klammern aus Plexiglas
das Ungesehene festhalten,
werden einen Abdruck machen der Scham
mit geschmolzenem Phosphor
— die Ankündigung einer Auflösung
vor dem Rückfall,
und dass die Klagen als Tau
auf die Fliesen tropfen —

— Wer zersägt den Schatten?

— Es ist nicht nur einer;
es ist meiner
fest an deinen gelehnt.
Heiliges Opfertier,
das niemandem gehört.

Er glitt an meinem Körper vorüber,
der kristallene Ort,
— Exodus und Triumph zugleich —
Risse breiten sich aus
in meinem ersten Blick
— da war ich ein Kind
und die Worte trauerten damals noch nicht —

Nun sollen unübersetzt bleiben
meine beiden Namen.
Auch das wird eine Auslegung sein,
mal innerhalb
und mal außerhalb der Landschaft,
eine widersprüchliche Sicht
auf jenen anderen Sinn,
den überraschenden,
der fahl das Profil erleuchtet
wie es keine Lampe kann.

*

Ιδιωτική αρχαιολογία
Αυλές καθαρίζω, υπόγεια καθαρίζω
αποθήκες και ακάλυπτους
σε δύο ώρες συγυρίζω.
Όλα τα παλιά σίδερα μαζεύω…
Εικονοστάσια αδειανά
κάγκελα σκουριασμένα
κλουβιά που απελευθέρωσαν πουλιά
ρόπτρα, σπασμένες πόρτες
σίδερα ατμού και γραφομηχανές
δάχτυλα παγωμένα…

Με μια επιβάρυνση μικρή
σηκώνω και πετάω στο λεπτό
ό,τι παλιό σάς ξέμεινε
στις «μουσικές καρέκλες»
κοκαλωμένο κι άφωνο
με ένδυμα επίσημο, εορταστικό
μα σκοροφαγωμένο
να βλέπει
προς την πλευρά του αφανισμού
και να μην το πιστεύει.

Σκεύη παλιά, ποδήλατα
φουγάρα, καλαπόδια
πούδρες περλέ, μαλλιά μπουκλέ
μονόκλ και περουκίνια
καλειδοσκόπια, παπιγιόν
μουστάκια, φαβορίτες.

Παλιά με φόβιζε πολύ
η εισβολή στα υπόγεια της υγρής ακινησίας
η επικείμενη έξωση διά των μεγαφώνων
η εκκαθάριση του αχρηστευμένου χρόνου.

Τώρα όλο και πιο σπάνια
κάποιος διαλαλεί
ένα παρόν ακέραιο, στιλπνό.
Λιγόστεψαν οι παλιατζήδες.
Όσο για τους ελάχιστους που απέμειναν
απροσδιόριστο πότε ακριβώς περνούν.
Αμφίβολη η ώρα τους.

Σαν την αμφίβολη ώρα
των εκτελέσεων.
.

Persönliche Archäologie

Ich entrümple Höfe, Keller entrümple ich,
Schuppen und Kasematten,
in zwei Stunden ist alles aufgeräumt.
Alles Altmetall suche ich zusammen...
Leere Heiligenschreine,
verrostete Gitter,
Käfige, die ihre Vögel entlassen haben,
Türklopfer, kaputte Pforten,
Bügeleisen und Schreibmaschinen,
verfrorene Finger...

Gegen einen kleinen Aufpreis
sammle ich ein und werfe umgehend weg,
was euch von früher übrig ist,
auf den "musikalischen Stühlen"
starr und stumm
in formeller, festlicher Kleidung
von Motten zerfressen,
den Verfall vor Augen
und will es nicht glauben.

Alte Geräte, Fahrräder,
Ofenrohre, Schusterleisten,
seidig glänzender Puder, gelockte Haare,
Monokel und Toupets,
Kaleidoskope, eine Fliege,
Schnurrbärte, Backenbärte.

Früher machte mir große Angst
der Gang in die Keller der feuchten Unbeweglichkeit,
die bevorstehende Vertreibung durch die Lautsprecher,
die Abrechnug der ausgedienten Zeit.

Jetzt verbreitet immer seltener
jemand eine
unversehrte, glänzende Gegenwart.
Die Trödler sind rar geworden.
Was die wenigen angeht, die übriggeblieben sind,
es ist nicht sicher, wann sie vorbeikommen.
Ihre Stunde ist unbestimmt.

Wie die ungewisse Stunde
der Vollstreckung.

.

Η εξαγορά

Τόσο πολύ μας τρόμαζε εκείνη η ξενιτιά
που ειλικρινά δεν ξέραμε
αν οι χειρονομίες κι οι φωνές
κι ο αποκλεισμένος τόπος
όριζαν την απόσταση
ή μήπως οι άθλιοι εμείς
υπονομεύαμε το παρελθόν
ξεπροβοδίζοντας σκιές
σαν ήρωες θεατρικού
στην τελευταία πράξη.

Φεύγαν οι μέρες
μας έδιωχνε και η ζωή
κι όμως εμείς κοιτούσαμε αλλού
βέβαιοι πως για το θάνατο
τα δάκρυα θα μας είχαν προγυμνάσει.
Ωστόσο
όλες αυτές οι αναίμακτες πληγές
στένευαν – όσο να πεις – το αγνάντεμα
κι η εξαγορά των τύψεων
ούτε που μας γαλήνευε.

Όσο για τις φήμες ότι κάποιος
αποταμίευε τις προθέσεις μας
αβάσιμο ακουγότανε
κι αδύνατο να μας καθησυχάσει.   
.

Freikaufen

So sehr ängstigte uns jene Fremde,
dass wir wirklich nicht wussten,
ob die Gesten und Stimmen
und der verschlossene Raum
die Entfernung bestimmten,
oder ob wir Elenden vielleicht
damit die Vergangenheit untergruben,
dass wir Schatten hinausgeleiteten
wie Theaterhelden
im letzten Akt.

Die Tage vergingen,
und uns verjagte dazu noch das Leben,
wir aber schauten anderswohin,
sicher dass unsere Tränen
uns auf den Tod schon vorbereitet hatten.
Trotzdem,
all diese Schläge, die keine Spuren hinterließen,
verengten — sozusagen — die Aussicht,
und uns von unseren Schuldgefühlen freizukaufen
besänftigte uns nicht.

Was die Gerüchte angeht, jemand
habe unsere Absichten heimlich gesammelt,
die schienen unbegründet,
und konnten uns auch nicht beruhigen.

*

Γυάλινες προθήκες

Πίσω απ΄τις γυάλινες προθήκες
απογευματινών φιλοφρονήσεων
η άλλη γλώσσα θρυμματίζεται.
Όσο για το ανέκφραστο
που ο φόβος φιλοτέχνησε
δεν είναι πια αυτό που κίνησε απροσποίητο
τη συμπαγή αγάπη ν΄αποδώσει.

Το ανεστραμμένο είδωλο
έχει δική του καλοσύνη
ούτε πενθεί μα ούτε κι αντιστέκεται.
Σαν πεταλούδα αλκοολική
αδέξια στροβιλίζεται γύρω από τη σκιά του
ώσπου με τρεις φιγούρες ξεκαρδιστικές
-δίκην επιχειρήματος-
όσους επωφελούνται και ληστεύουνε τον ύπνο μας
ευθύς τους αθωώνει.

Όμως εγώ αδιάκοπα μικραίνω
έντρομο γίνομαι έντομο μέσα στον πυρετό
μικραίνω και ζαλίζομαι
σβήνει το φως σαν αστραπή

κι ας βεβαιώσουν τώρα πια
αυτόπτες μάρτυρες νεκροί
πως φαναράκια έφεγγαν
το κατρακύλισμά μου.
 
 
Glasvitrinen

Hinter den gläsernen Vitrinen
mit den nachmittäglιchen Galanterien
bröckelt die andere Sprache.
Was das Unausgesprochene angeht,
das von der Furcht kreiert wird,
das ist nicht mehr dasselbe, das ungekünstelt angefangen hatte,
die Liebe in ihrer Gesamtheit darzustellen.

Das umgekehrte Spiegelbild
hat seine eigene Gnade;
weder trauert es noch widersetzt es sich.
Wie ein alkoholabhängiger Schmetterling
ungeschickt um seinen Schatten taumelt
bis er mit drei witzigen Figuren
— als wäre das ein Argument —
alle die, die unsere Träume ausrauben und plündern,
auf einmal freispricht.

Dennoch schrumpfe ich unaufhörlich,
werde im Fieber zu einem erschrockenen Insekt,
ich schrumpfe und mir ist schwindelig,
das Licht verlischt wie ein Blitz,

jetzt sollen doch tote Augenzeugen versichern,
dass Lampions
meinen Niedergang beleuchteten.

**

Απ΄ώρα σ΄ώρα

Αέρας σκουριασμένος φυσάει στο δωμάτιο
απ΄τη μεριά της παλιάς πληγής.
Δαγκάνει ο τρόμος το μυαλό
και ναυαγός στον ίλιγγο
ζάλη τη ζάλη
σε λαμαρίνες και ξερόκλαδα σκοντάφτω.

Ποιος λέει πως μελαγχόλησα;
Σε μια αποθήκη γυαλικών
κλειδώθηκαν τα χρόνια μου.
Κορίτσια απαρηγόρητα
φορούνε τις κουρτίνες νυφικό.
Οι νεραϊδούλες νόσησαν
και βήχουν ασταμάτητα
κι όσο να πεις
μια άλλη οικειότητα θεριεύει στο σκοτάδι.

Ποιος λέει πως μελαγχόλησα;
Υποδειγματικά εξέτισα
όποιο κενό μου αναλογεί.      
Μόνο λίγο ξαφνιάστηκα.
Τόσα σωσίβια, τόση εγκαρτέρηση
κι απ΄ώρα σ΄ώρα
η στάθμη του νερού να εξαντλείται.
.

In Kürze

Ein verrosteter Wind weht ins Zimmer
 aus der Richtung der alten Wunde.
Der Schreck verbeißt sich im Gehirn,
und wie ein Schiffbrüchiger im Wirbel,
stolpere ich
Schwindel um Schwindel
über Bleche und Gestrüpp.

Wer sagt, dass ich schwermütig wurde?
Meine Jahre sind eingeschlossen
in ein Glaswarenlager.
Untröstliche Mädchen
tragen die Gardinen als Brautkleid.
Die kleinen Feen sind krank geworden
und husten ununterbrochen.
Bevor du ein Wort sagen kannst,
wuchert eine fremde Vertrautheit im Dunkel.

Wer sagt, dass ich schwermütig wurde?
Ich habe vorbildlich verbüßt,
was an Leere auf mich entfällt.
Ich war nur ein wenig überrascht.
So viele Schwimmwesten, so viel Geduld,
und in Kürze
sinkt der Wasserspiegel.

*

Τα αποσιωπητικά

Κι ενώ κάθε πρωί τα σχολικά
μαζεύουν από τις γωνίες
πολύχρωμους αθώους νυσταγμένους
με το σημάδι του μη προορισμού
ρόδινη χαρακιά στα μάγουλά τους
κάπου αλλού
αγέλαστες δασκάλες
σχεδιάζουν να τους μάθουν
πως σ΄ένα μέλλον κοντινό τη δυστυχία
θα την πυροβολήσουν με τις λέξεις
-κι όχι, παιδία μου
όπως κάποιοι τρελοί και ηττημένοι ισχυρίζονται
μ΄εκείνες τις τρεις ολόμαυρες τελίτσες.
Αυτές, μικροί μου άγγελοι
δεν είναι πια στη διδακτέα ύλη.
.

Auslassungszeichen

Und während jeden Morgen die Schulbusse
an den Ecken
die Bunten, die Unschuldigen, die Schläfrigen
einsammeln,
mit dem Zeichen der Ziellosigkeit,
einer rosigen Linie, auf ihrer Wange,
haben anderswo mürrische Lehrerinnen vor,
ihnen beizubringen,
dass in naher Zukunft sie
das Unglück vertreiben werden mit Worten
„— und nicht, liebe Kinder,
wie manche Verrückte und Versager behaupten,
mit jenen drei tiefschwarzen Punkten.
Die, meine kleinen Engel,
gehören nicht mehr zum Lehrplan.“