Μatsi Chatzilasaru / Μάτση Χατζηλαζάρου

Mάης, Ιούνης και Νοέμβρης
(Στον Ανδρέα)

Ι.

Σε περιβάλλω με μια μεγάλη αναμονή.
Σε περιέχω όπως τ΄αραχωβίτικο κιούπι το λάδι.
Σε ανασαίνω όπως ο θερμαστής του καραβιού ρουφάει
μες στα πλεμόνια του το δειλινό το μπάτη.
Σ΄αγρικώ  με την ίδια διάθεση που ο Ερυθρόδερμος
κολλάει το αυτί του χάμω, για ν΄ακούσει
τον καλπασμό του αλόγου.

ΙΙ.

Δεν ήτανε ανάγκη βασίλισσα να με κάνεις του Περού.
Ανάγκη ήτανε να σκύψεις από πάνω μου , να δω τα μάτια σου
εκείνα τα δυο φωσάκια. Φωσάκια που λένε ότι είμαι
τ΄όνειρεμένο σου νησί στην Ωκεανία, ξωτικό, πρωτόγονο,
ηλιοπλημμυρισμένο, καθάρια γαλάζια τα νερά του,
κι οι βυθοί του ανθόσπαρτοι σαν το πιο γόνιμο χωράφι.

ΙΙΙ.

Την πιο ηδονική αφή την έχει το σταφύλι το πρωί,
σαν είναι δροσερό και σκεπασμένο με κείνη την άχνη
τη λεπτή. Πιάνω την κοιλιά σου, με τα τρία μου δάχτυλα,
και μού γεννιέται πάλι η εικόνα της δροσιάς του αμπελιού.

IV.
Δεν θέλω ανεμώνες κόκκινες, μαβιές και άσπρες, θέλω
να χώσω τη μούρη μου μες στα μαλλιά σου, πού΄ναι
σα χόρτα στην άκρη του ποταμού.

V.

Τα λουλούδια των δέντρων είναι τα πουλιά.
Το σιγανό κελάηδισμα της θάλασσας είναι η πτώση
της βροχής στο τελευταίο τεμπέλικο κύμα του ακρογιαλιού.
Τη μυρουδιά του ήλιου τη χύνει το σφαγμένο πεπόνι.
Η ποίησή μας είναι η ζωή.  

**

Im Mai, Juni und November
(Für Andreas)
 
I.

Ich umgebe dich mit geduldigem Warten.
Ich enthalte dich wie der arachovitische Krug das Öl.
Ich atme dich, wie der Heizer am Abend
die Meeresbrise in seine Lunge saugt.
Ich lausche dir so aufmerksam wie ein Indianer
sein Ohr auf die Erde presst,
um die schnellen Hufschläge der Pferde zu hören.

II.

Es war nicht nötig, dass du mich zur Königin machst von Peru.
Es war nötig, dass du dich über mich beugst, dass ich deine Augen sehe,
diese beiden kleinen Lichter. Kleine Lichter, die sagen,
dass ich deine ozeanische Trauminsel bin, exotisch, ursprünglich,
sonnenbeschienen, reines Blau ihre Wasser,
und der gesamte Meeresgrund mit Blumen bedeckt wie der fruchtbarste Boden.

III.

Nichts fühlt sich so lustvoll an wie die Traube am Morgen
wenn sie noch feucht ist und bedeckt mit diesem leichten
Flaum. Ich fasse die Haut an deinem Bauch mit meinen drei Fingern,
und wieder steigt in mir das Bild auf vom Tau im Weinberg.

IV.  

Ich will keine roten Anemonen, keine dunkelblauen, keine weißen, ich will
meine Nase in deine Haare stecken, die sind
wie das Gras am Flussufer.

V.

Die Blüten der Bäume sind die Vögel.
Das leise Rauschen des Meeres ist das Fallen
des Regens auf die letzte träge Welle am Strand.
Aus der aufgeschnittenen Honigmelone strömt der Geruch der Sonne.
Unsere Dichtung ist das Leben.

***

[Η νύχτα έπεσε]

Η νύχτα έπεσε στο πέλαγος – για μένα πού είναι η μέρα;
Πού΄ναι οι αχτίδες του ήλιου πάνω στα βλέφαρά μου,
πού΄ναι οι καημοί της σάρκας μου πάνω στην άμμο, πού΄ναι
ο γκιώνης, τα τζιτζίκια, κι οι πέντε μου φωνές;
Αύριο θα σμίξω με τα δυο σου σκέλη, μήπως γεννηθεί ένα μικρό
λυπητερό παιδάκι, θα το λένε Ιούς, Μανιούς, ίσως και
Aqua Maröina.
Φέρτε μου να γεννήσω όλα τα μωρά της πλάσης, δώστε να
πεθάνω όλους τους θανάτους.
Μερικές χορδές μουσικής φθάνουνε για να τρέξουμε
γυμνοπόδαροι μες στη χλόη του Βορρά, για να μετρήσουμε
όλες τις σταγόνες του σώματός μας και να πλέξουμε
με τό΄ να μας χέρι όλες τις ψάθες των ρεμβασμών μας.    

**

[Die Nacht fiel]

Die Nacht fiel auf das Meer — wo ist der Tag für mich?
Wo sind die Sonnenstrahlen auf meinen Lidern?
Wo sind die Leiden meines Fleisches auf dem Sand,
wo ist die Eule, sind die Zikaden und meine fünf Stimmen?
Morgen werde ich mich paaren mit deinen beiden Beinen,
damit vielleicht ein trauriges kleines Kind geboren wird.
Jus werden sie es nennen, Manius, vielleicht auch Aqua Marina.
Lasst mich alle Kinder dieser Welt gebären, erlaubt mir,
alle Tode zu sterben.
Ein paar Striche auf der Saite reichen aus,
dass wir barfuß auf der Wiese des Nordens laufen,
dass wir alle Tropfen unseres Körpers zählen
und mit unserer einen Hand alle Schilfhalme unserer Trämereien flechten.

***

[Ένα κανάρι]

Ένα κανάρι έμπλεξε μες στα μαλλιά μου κι οι αμυγδαλιές
εράντισαν όλα τους τα λουλούδια.
Ίσως νά΄μαστε αθωότεροι κι από ένα καναρίνι, αγνοί όμως
δεν είμαστε.
Κι όλα τ΄άρμπουρα να λύσω, κι όλες τις μέδουσες να σκοτώσω,
πάλι ο εαυτός μου θα΄ναι μια εξορία.
Α! α! α! ελάτε να πιούμε το τραγούδι που ποτέ δε σβήνει –
τον ψίθυρο της αγράμπελης όταν χαϊδεύεται με τις σκιές, το
σάλο της φάλαινας όταν ξωριχτεί και σωθούνε τα μικράτης,
τον ύμνο της ζωής μας όταν χάνεται, και βρούμε την καρδιά μας.
Τι να τους κάνω τους καημούς, τους οίστρους, τα μεράκια;
Ο ήλιος μία τροχιά ακολουθεί μονάχα.
Κάποτε θ΄ανοίξω τα βλέφαρά μου και τα σκέλη μου, για να
δεχτώ τη βροχή.
Θ΄ανοίξω και τους δρόμους που μού΄φραξαν οι αντιστάσεις μου.
Ναι. Ό, τι δεν φθάνει το χέρι, το ξεπερνάει η καρδιά μας.     

**

[Ein Kanarienvogel]

Ein Kanarienvogel blieb in meinen Haaren hängen
und die Mandelbäume warfen alle ihre Blüten ab.
Wir sind vielleicht unschuldiger als ein Kanarienvogel,
aber rein sind wir dennoch nicht.
Wenn ich auch alle Masten löste und alle Quallen tötete,
ist mein Selbst doch wieder ein Exil!
Ach, ach, ach, lasst uns das Lied trinken, das niemals verlischt —
das Flüstern der Klematis, wenn sie die Schatten liebkost,
das Krachen des Wals, wenn er sich an den Strand wirft
und seine Jungen gerettet werden,
die Hymne unseres Lebens, wenn es verlorengeht,
und wir werden unser Herz finden.
Was soll ich anfangen mit dem Kummer, dem Eifer, der Passion?
Die Sonne folgt nur einer Bahn.
Einmal werde ich meine Augen öffnen und meine Beine,
um den Regen zu empfangen. Ich werde auch die Wege öffnen,
die meine Widerstände mir verschlossen haben.
Ja, was die Hand nicht erreicht, dem kommt unser Herz zuvor.

***

[Στις οχτώ]

Στις οχτώ ο ήλιος φουσκώνει σα γάλος
καμαρώνει στην κορυφή του λόφου
μες στη θάλασσα είναι μεγάλο ματωμένο λαχούρι
εγώ ονειρεύουμαι ακόμα προσηλωμένη
στη μικρή σελήνη της ημέρας
αυτή η τόσο ωχρή η δίχως λάμψη
μετά το τελευταίο πληθωρικό ξέσπασμα του ήλιου ακούω
μια γνήσια ελληνική μουσική που να σκίζει την καρδιά
που κρατάει το αίσθημα επί τόπου
έτσι απόλυτα αιωρούμενο σαν κολιμπρί
τέλος κάτι που μοιάζει με έρωτα
ή το να προσπαθείς να γράψεις    

**

[Um acht ]

Um acht plustert die Sonne sich auf wie ein Truthahn,
und stolziert auf dem Kamm des Hügels,
mitten im Meer, ein großes blutiges Muster.
Ich bin noch im Traum ganz und gar konzentriert
auf den kleinen Mond des Tages,
der so bleich ist, der ohne Glanz ist.
Nach dem letzten übermäßigen Ausbruch der Sonne
höre ich eine echt griechische Musik, die mir das Herz zerreißt,
die mein Gefühl festhält wie erstarrt
losgelöst schwebend wie einen Kolibri,
und schließlich etwas, das ähnelt dem Verliebtsein
oder dem Versuch zu schreiben.

***

[Απόψε]

Απόψε πονάω σ΄όλες μου τις απογνώσεις
κάνει πολύ κρύο κάτω απ΄τη σκιά
της ζωής μου που γέρασε
βαθιές γουλιές οι μελαγχολίες
είναι πληρωμένοι δολοφόνοι
ας οργανωθεί πια η σφαγή
απ΄ό, τι αγαπάω ακόμα

**

[Heute Abend]

Heute Abend habe ich Schmerzen
in allen meinen Verzweiflungen, es ist kalt im Schatten
meines Lebens, das gealtert ist.
Die Melancholien, tiefe Schucke, sind bezahlte Mörder;
soll doch endlich das Schlachten organisiert werden
von dem, was ich noch liebe.

***

50 000 000 πεθαμένοι κάθε χρόνο

Είμαστε αλλόκοτες πόρτες λαδωμένες
καλά με λόγια εργαλεία ή πράξεις
σαλεύουμε έναν καιρό ανάμεσα γέννας και
θανάτου μεριάζουμε μπρος στο « σκιάς
όναρ» έπειτα ξαναγινόμαστε συντρίμμια
μετέωρου στοχασμού όμως θυμάσαι
κατάκαρδα τη μορφή της Εριφύλης να
διαγράφεται στην ακροθαλασσιά σαν έσκυβε
να μαζέψει ένα κοχύλι ή ένα βότσαλο  

**

50000000 Tote in jedem Jahr

Wir sind sonderbare Türen, gut geölt
mit Worten, Werkzeugen oder Taten.
Wir regen uns irgendwann einmal
in der Zeit zwischen Geburt und Tod,
weichen zurück vor dem „Traum eines Schattens”,
dann werden wir wieder zu Trümmern
eines schwebenden Gedankens,
aber dich überfällt die Erinnerung
an die Gestalt der Eriphyle,
wie sie sich abzeichnet am Strand, als sie sich bückte,
um eine Muschel aufzuheben oder einen Kiesel.

***

Αυτός που βλέπει αλήθειες

Άραγε
με σκέπτεσαι κάπου κάπου
θυμάμαι πώς κοίταζες εσύ γητευτή
τα μάτια σου τόσο ερευνητικά
που να μου σκίζουν την καρδιά
έγδυνες της σάρκας μου το δέρμα
ενώ αυτή δοκίμαζε ένα χαμόγελο
μα τώρα είσαι ο παραχωμένος σπόρος
απ΄όπου φυτρώνουν τα λόγια τούτα
λόγια μιας κλεψύδρας
που αναποδογυρίζει κάπου κάπου
άραγε με σκέπτεσαι

**

Wer die Wahrheiten sieht

Denkst du vielleicht an mich ab und zu?
Ich erinnere mich, wie du mich ansahst, Zauberer,
so forschend deine Augen,
dass sie mir das Herz zerrissen.
Du zogst mir die Haut vom Leib,
während er ein Lächeln probierte.
Jetzt bist du der vergrabene Samen,
aus dem heraus diese Worte wachsen,
Worte einer Sanduhr,
die sich umdreht ab und zu
denkst du vielleicht an mich

***

Φαύνος
Φτωχή γη όλο χαλίκι
εσύ μού΄μαθες τον ήλιο
και τις σκιές της σελήνης
και τους ρεμβασμούς της ηδονής

σε βλέπω ακόμα
τριχωτέ φαύνε με τα σκιστά μάτια
χοροπηδάς κατεβαίνοντας το βουνό
κλωτσάς τους θάμνους του Αυγούστου
νιώθω την τραγίλα σου
ανάκατη με τις οσμές του θυμαριού
α τι αλλόκοτες αισθητήριες
χαρές της μοίρας  

**

Der Faun

Armseliges Land, nichts als Steine,
du hast mir die Sonne gezeigt
und die Schatten des Mondes
und die Träume der Lust.

Ich sehe dich immer noch, haariger Faun,
mit deinen schmalen Augen.
Du tobst den Hang herab,
trittst gegen die Augustbüsche,
ich spüre deinen Bocksgeruch,
vermischt mit dem Duft des Thymians,
ah, seltsame Sinneslust des Schicksals.