Myrsini Gana, Μυρσίνη Γκανά

Τρίζω και σείομαι
όταν με πετάς ψηλά
και με τινάζει η ανάσα σου
ραγίζουν τα λεπτά ξυλάκια
που με συγκρατούν
και κουδουνίζουν
τα βραχιόλια μου
καλώντας τον ήλιο
να λιώσει το χρυσάφι τους.
Πουλάκια αποδημητικά
με πιάνουν από τις γωνίες
και με ξαναφέρνουν στο Νότο.

Ich knirsche und bebe
wenn du mich in die Höhe wirfst
und dein Atem mich erschüttert
die dünnen Stäbchen werden brüchig
die mich zusammenhalten
und meine Armbänder klirren
und rufen die Sonne
dass sie ihr Gold schmilzt.
Kleine Zugvögel
fassen mich an Händen und Füßen
und bringen mich wieder zurück in den Süden.

*

Σκέψου
να είχαμε μαζί ένα παρελθόν.
Να είχαμε γνωριστεί παιδιά
σε κάποιο εξοχικό
να μας έδεναν
μεσημέρια με ζέστη
βαρετά κι ιδρωμένα
και βράδια με λουκουμάδες
και παγωτά στις πλατείες.
Και να βρισκόμασταν
τώρα ξανά
και να΄κλειναν ξαφνικά
τα χρόνια
πόρτες συρόμενες πίσω μας
και στα τετράδια να γίνονταν
οι παρατατικοί
μέλλοντες διαρκείας.

Stell dir vor,
wir hätten eine Vergangenheit gemeinsam.
Hätten uns kennengelernt als Kinder
irgendwo in einem Haus auf dem Land,
man hätte uns eingesperrt
während der heißen,
langweiligen und verschwitzten Mittage,
und Abende mit Krapfen und Eis
auf dem Marktplatz.
Und jetzt hätten wir uns
wiedergefunden,
und plötzlich würden
die Jahre
sich hinter uns schließen wie Schiebetüren,
und in den Heften wäre
jedes Imperfekt
in anhaltendes Futur verwandelt.

*

Στην αρχή υπήρχε
ο ήλιος, το φεγγάρι, τα σύννεφα
για να μετρούν, να χωρίζουν
να δίνουν ρυθμό
και όλα έμοιαζαν ατελείωτα,
απέραντα, σε διαρκή διαστολή.
Ύστερα ήρθαν τα ρολόγια
να μετρούν βασανιστικά
λεπτά και δευτερόλεπτα
να συρρικνώνουν το χρόνο,
το πεδίο, τη χαρά.
Κουβαλάω ένα
στη θέση της καρδιάς
ακούω διαρκώς τους χτύπους του
που λένε
τώρα, τώρα, τώρα.

Am Anfang waren da
die Sonne, der Mond, die Wolken,
um zu messen, einzuteilen,
um einen Rhythmus zu geben,
und alles wirkte ewig,
unbegrenzt, wie in unendlicher Ausdehnung.
Später kamen die Uhren,
um quälend Minuten zu messen
und Sekunden,
um die Zeit schrumpfen zu lassen,
das Blickfeld, die Freude.
Ich trage eine
auf meinem Herzen
und höre ununterbrochen ihr Schlagen
das sagt
jetzt, jetzt, jetzt.

*

Στις μέσα τσέπες
του μυαλού
μαζεύονται σκόρπιες λέξεις
όσες δεν βρήκαν τη θέση τους
σε συζητήσεις και ποιήματα
και κάθε τόσο εμφανίζονται
ενώ ψάχνεις για κάτι άλλο.
Δεν τις κοιτάς
το ξέρεις το βλέμμα τους
θα σε λυγίσει
θα προσπαθήσεις να τους κάνεις χώρο
να ξεχειλώσεις τη φράση που έφτιαχνες
να μπουν κι εκείνες μέσα
και το τότε θα πάρουν την εκδίκησή τους
ρίχνοντας στα πάντα μια σκιά
λέγοντας αυτό που δεν ήθελες να πεις,
οι αχάριστες. 

In den Mitteltaschen
des Gehirns
drängen sich einzelne Wörter,
die ihren Platz nicht gefunden haben
in den Gesprächen und Gedichten,
immer wieder tauchen sie auf,
obwohl du nach etwas anderem suchst.
Du siehst sie nicht an,
du weißt, ihrem Blick
wirst du nicht standhalten können,
du wirst versuchen,
ihnen Raum zu verschaffen,
die Phrase auszuweiten, die du gerade schaffen wolltest,
damit sie mit hineinpassen,
und in dem Moment werden sie Rache nehmen,
werden auf alles einen Schatten werfen
und aussprechen, was du nicht hast sagen wollen,
die Undankbaren.

*

Έφυγαν τα πουλιά
κι οι πασχαλίτσες
Φύγαν τα έντομα
με τον τρελό παλμό τους.
Στην επικράτεια του κίτρινου
μυρίζουν τα χώματα
υγρασία
κι ένα πλάσμα άγνωστο
κινείται προς το μέρος μας
τυλίγεται γύρω απ΄το σπίτι
κουλουριάζεται σε κάθε γωνιά
και μας κοιτάζει.
Του χτίζω
μια φωλιά
από σιωπές
μήπως και σταματήσει
να μουγκρίζει.

Die Vögel sind fort
und die Marienkäfer.
Fort sind die Insekten
mit ihrem verrückten Tanz.
Im Reich des Gelb
duften die Böden
Feuchtigkeiten,
und ein unbekanntes Wesen
bewegt sich auf uns zu,
streicht um unser Haus,
rollt sich in jeder Ecke zusammen
und sieht uns an.
Ich baue ihm
ein Nest
aus Schweigen,
vielleicht hört es dann auf
zu brüllen.

*

Τα ελαφρά πατήματα
μέσα στη σιωπή
όταν ξυπνάς πολύ πρωί
και τριγυρνάς με τον καφέ στο χέρι
απ΄την κουζίνα στο σαλόνι
εκλιπαρώντας την αυγή
να κοιμηθεί λιγάκι παραπάνω
να μη σχίσει με τα ροδαλά της δάχτυλα
το σκοτεινό κουκούλι σου
ώσπου ένα κελάιδισμα
μια κόρνα
την ξυπνάνε απότομα
κι ορμάει απ΄τα παράθυρα
πιεστική, επίμονη
τινάζει στον αέρα τη μοναχική ευτυχία σου  
και βγαίνεις έξω τινάζοντας τη σκόνη της
απ΄τα μαλλιά σου. 

Die leichten Schritte
im Schweigen,
wenn du sehr früh aufgewacht bist
und mit deinem Kaffee in der Hand
zwischen Küche und Wohnzimmer herumwanderst,
die Morgenröte anflehst dabei,
dass sie noch ein wenig weiter schläft,
dass sie nicht mit ihren Rosenfingern
deinen dunklen Kokon aufreißt;
bis plötzlich ein Zwitschern,
eine Hupe
sie weckt,
und sie strömt durch die Fenster herein,
unausweichlich, entschlossen
und sprengt dein einsames Glück in die Luft,
und du gehst hinaus und schüttelst ihren Staub
von deinen Haaren.

*

Δεν είναι γιατρός ο χρόνος
έρχεται αθόρυβα
με τα λαστιχένια του παπούτσια
τα γάντια του
τη μάσκα του
τη γομολάστιχά του
σβήνει λίγο αποδώ
λίγο αποκεί, φλουτάρει
να μην ξεχωρίζεις
ακριβώς τα όρια του πόνου
σου κλέβει τη νύχτα
απ΄τα συρτάρια τα πιο πολύτιμα αντικείμενα
 μετά κάνει τον ξαφνιασμένο
σε βγάζει βόλτα στο διάδρομο
διεστραμμένος νοσοκόμος.

Die Zeit ist kein Arzt,
sie kommt geräuschlos
auf ihren Gummisohlen,
mit ihren Handschuhen,
ihrer Maske,
ihrem Radiergummi;
sie radiert hier ein wenig weg
und dort ein wenig, sie trübt das Bild,
damit du die Grenzen des Schmerzes
nicht genau erkennen kannst,
sie stiehlt dir in der Nacht,
aus den Schubladen die wertvollsten Dinge,
danach tut sie überrascht,
begleitet dich beim Gang auf dem Korridor
wie eine perverse Krankenschwester.