Nana Papadaki

 

Καλυψώ I

Έγινε τώρα σκοτεινή σπηλιά μια θάλασσα
Μεγάλη σαν ύπνος
Πάνω στο χαλκό χαράζει
Ουρλιαχτό στη θέση μου
Λευκά δόντια αντί για πέταλα
Ευφραίνεται ο ραγισμένος τόπος.
Πέφτουμε, Οδυσσέα, μέσα στον ήλιο
Τούτα τα  χέρια δεν είναι παρά χέρια που αγάπησαν
Την αλήθεια του ματιού.
.

Kalypso I

Ein Meer ist jetzt zu einer dunklen Höhle geworden
groß wie der Schlaf.
Auf das Kupferblatt kerbt ein Schrei
weiße Zähne anstelle von Blütenblättern,
wo ich gestanden habe.
Der geborstene Ort erfreut sich.
Wir fallen, Odysseus, mitten durch die Sonne.
Diese Hände hier sind Hände
die die Wahrheit der Augen geliebt haben.

**

Καλυψώ ΙΙ

Εδώ, λυγίζει μια νύχτα.
Ύστερα το στεγνό βλέφαρο
Που μέσα του ο ίσκιος θα δύσει
Για να ριζώσει στον κόσμο.
Τι σκεπάζει άραγε τόσο επίμονα το καλοκαίρι
Ποιες φωνές μεγαλώνει
Ποιο σώμα σπάει στα χρώματα του δειλινού
Στα στήθη που σμίγουν γύρω απ΄την πιο απλή φωτιά
Διανοίγοντας το άστρο.
.

Kalypso II

Da, eine Nacht beugt sich.
Später das trockene Lid,
in dem der Schatten untergehen wird,
um Wurzeln zu schlagen in der Welt.
Was deckt der Sommer so unbeugsam zu,
welche Stimmen zieht er groß,
welcher Körper zerbricht an den Farben der Dämmerung
in den Brüsten, die sich aneinander schmiegen um ein bescheidenes Feuer,
und den Stern durchdringen.

**

Κίρκη Ι

Οφείλει να αντλήσει κανείς μια γυμνή αλήθεια στον άνεμο
Που κανένα σάλπισμα δεν προσφέρει.
Πολεμιστές με κουρασμένα μάτια και ώμους σκυφτούς
Ήμουν άραγε εγώ που αποκοίμιζα με θέλγητρα και βοτάνια;
Εξάγνισα τους Αργοναύτες για το θάνατο του Άψυρτου
Κι όταν έφτασε το άψυχο σώμα του Οδυσσέα
στα χέρια του Τηλέγονου, του γιού μας
Μαζί τους η Πηνελόπη κι ο Τηλέμαχος
Αποκαμωμένοι στον τόπο μου, στεφανωμένο από θάλασσα
και έλη
Με ικέτευσαν όπως κάποτε ικέτευσα κι εγώ
Μη με σκοτώσεις.
Ταλαντεύτηκα ανάμεσα στις μαύρες ρίζες και στο λευκό άνθος
Στους καρπούς που δάγκωσε πίσω απ΄το βουνό της Αίας
Το άλλοτε σφριγηλό σώμα
Γέρικο λιοντάρι γητεμένο
Πλησίασε τον θρόνο όπου είχε πρωτοκαθίσει κάτω από γερή βελανιδιά.
Κοίταξα τον γιό μου
Οι φλέβες στα φύλλα σήμαναν μεσάνυχτα.

Αθάνατοι, θνητοί, δεν έχει σημασία
Κάτω απ΄το θρόισμα όλα γεννιούνται μακριά.
Καθένας μόνος του από κει και πέρα –

Οδυσσέα

Kirke I

Man sollte eine nackt Wahrheit in den Wind pusten,
der keinen Lärm macht.
Krieger mit müden Augen und hängenden Schultern.
War das etwa ich, die sie einlullte mit Reizen und Kräutern?
Ich habe die Argonauten vom Tod des Apsyrtos entsühnt,
und als der tote Körper des Odysseus
in die Hände des Telegonos, unseres Sohnes, geriet,
und mit ihnen Penelope und Telemachos
erschöpft an meinen Wohnsitz kamen,
der bekränzt ist von Meer und Sumpf, flehten sie mich an,
wie auch ich einst gefleht habe:
„Töte mich nicht!”
Ich schwankte hin und her zwischen den schwarzen Wurzeln und der weißen Blüte
unter den Früchten, in die hinter dem Berg von Aia der Körper biss,
der einmal so  voller Leben war.
Ein alter Löwe, bezaubert von den Beschwörungen,
nähert er sich dem Thron, auf den er sich als erster gesetzt hatte
unter einer starken Eiche.
Ich sah meinen Sohn an,
die Adern auf den Blättern zeigten Mitternacht.

Unsterbliche, Sterbliche, das hat keine Bedeutung.
Unter dem Rascheln kommt alles in der Ferne zur Welt.
Jeder ist von da an allein

— Odysseus.

**

Μελανθώ

Δούλα της Πηνελόπης
Πατέρας μου ο Δολίος, δούλος του Οδυσσέα.
Πέντε από τα αδέλφια μου υποτάχτηκαν στη μοίρα τους
Μαζί με τον Δολίο, στις φυτείες
Χτίζουν φράχτες.
Μοναχοκόρη.
Είπαν τον έκτο αδελφό μου, Μελάνθιο, προδότη
Γιατί προμήθευε με όπλα τους μνηστήρες.
Έκοψαν τα μέλη του και τα πετάξαν.
Διαστρέβλωνε τον νόμο και την τάξη των πραγμάτων
Του άξιζε λένε ατίμωση.
Ο Μελάνθιος, ο μόνος που αποδέχτηκε
Τον έρωτά μου για τον Ευρύμαχο
Δεινό κι αδίστακτο μαχητή, πολυμίσητο μνηστήρα.
Ο γέρος πατέρας μου έσφιξε το χέρι του αφέντη του
Και τον καλωσόρισε. Πιο πριν
Ο Τηλέμαχος είχε καρφώσει χάλκινο ακόντιο
Στην πλάτη του εραστή μου.
Έσυρα το κουφάρι του –
Σκούπισα το αίμα κι έσταξα το σφουγγάρι στο πρόσωπο
και στον λαιμό μου.

Άκουσα τον Οδυσσέα να φωνάζει
Να μας σύρουν, καμιά μας να μη μείνει ζωντανή
Που τόσον καιρό πλαγιάζαμε με τους προδότες άνομα.
Πριν το τελευταίο βήμα
Είδα τα πόδια μου να κρέμονται
Κάτω από γερή θηλιά
Χοντρού σκοινιού καραβίσιου.

Έγλειψα τις τρίαινες
Μίσησα τη μυρωδιά του σκύλου.
.

Melantho

Penelopes Magd.
Mein Vater, Dolios, Diener des Odysseus.
Fünf meiner Geschwister unterwarfen sich ihrem Schicksal.
Sie bauten Zäune mit Dolios
auf den Feldern.
Ich bin die einzige Tochter.
Meinen sechsten Bruder, Melanthios, nannte man einen Verräter.
Denn er versorgte die Freier mit Waffen.
Sie schnitten ihm die Glieder ab und warfen sie fort.
Er habe das Gesetz gebrochen und die Ordnung der Welt gestört,
er habe diese Schmach verdient, sagten sie.
Melanthios, der einzige, der meine Liebe guthieß
zu Eurymachos,
dem schrecklichen und furchtlosen Kämpfer, dem vielgehassten Freier.
Mein alter Vater drückte seinem Herrn die Hand
und hieß ihn willkommen.
Vorher
hatte Telemachos einen kupfernen Speer
in den Rücken meines Liebhabers gestoßen.
Ich schleppte seine Leiche hinaus -
ich wischte das Blut auf und ließ es aus dem Schwamm auf mein Gesicht tropfen und auf meinen Hals.
Odysseus hörte ich befehlen,
dass sie uns nach draußen schleppen und keine soll am Leben bleiben,
von den Sünderinnen, die wir so lange ins Bett gingen mit den Verrätern.
Vor meinem letzten Schritt
sah ich meine Füße herabhängen
unter der starken Schlinge eines dicken Stricks.

Ich habe geleckt an den Dreizacken.
Ich habe den Geruch des Hundes gehasst.

*

Ναυσικά

Ι

Πυκνή η σάρκα΄
Κυλάει σαν τόπι σε έρημο χωράφι που αμέτρητα γέλια παιδιών
αυλακώνουν.
Κι εμείς, σβήνουμε στο σκοτεινό νερό΄απ΄τα βαθιά μας κόκαλα
ξαναφτιάχνουμε τη μέρα.

Πιο τυφλή.

*
Nausikaa I

Das Fleisch ist fest;
es rollt wie ein Ball auf einsamem Feld, das unermessliches Lachen von Kindern
durchpflügt.
Und wir, wir verlöschen im dunklen Wasser. Von unseren Knochen aus
machen wir den Tag neu.

Er ist noch blinder jetzt.

**

Ναυσικά ΙΙ

Όνειρο δεν είναι΄
Αχόρταγα μέλη στις ακτές της Σχερίας
Στη φιλόξενη πλευρά των βλεφάρων τη φαγωμένη
απ΄το τραγούδι.
Σαν τρόπαια στήνεις.
Ή να πληρώνεις ναύλα γι΄άγνωστο ταξίδι.
Ο ήχος ακόμη στα έγκατα της νύχτας
Κι ύστερα χάνεται στα ήσυχα κλαδιά
Λες κι είν΄αυτός ο μόνος τρόπος
Να πάρει μπρος η σκοτεινή αφή
Της μέρας που ξημερώνει
Τα χέρια μου στραγγίζουν σκιές
Καθώς το φως τινάζεται απ΄τον θάνατο στον ύπνο.

Τόσο κοντά, αρχή και τέλος.
Κι ας περισσεύει θάλασσα σε τούτο δω τον τόπο.
.

Nausikaa II

Es ist kein Traum.
Unersättliche Glieder an den Küsten von Scheria.
Auf der gastfreundlichen Seite der Lider,
die zerfressen ist vom Lied.
Als würdest du Siegeszeichen aufstellen.
Oder wolltest das Fahrtgeld bezahlen
für eine Reise mit unbekanntem Ziel.
Der Ton ist noch im Innersten der Nacht
und verliert sich später in den ruhigen Ästen.
So als sei dies der einzige Ort,
an dem der dunkle Tastsinn anspringt des Tages,
der gerade anbricht.
Meine Hände wringen Schatten aus,
während das Licht sich vom Tod zum Leben schwingt.

So nah beieinander, Anfang und Ende.
Auch wenn es von der See hier mehr gibt als genug.

**

Κίρκη ΙΙ
(Νέκυια για τέσσερα χέρια)

Ήταν ήδη εδώ. Σαν τα δέντρα να αγκομαχούσαν να φτάσουν τον άνεμο, παρ΄όλη την ακινησία τους, που δήλωνε τον τόπο και τον χρόνο. Ζητούσαν να ταφούν ξανά και ξανά από χέρια γνώριμα. Νεκροί, στοιβαγμένοι στη μνήμη, ατέλειωτες ουρές ανθρώπων που πέρασαν. Έπιναν αίμα για να μιλήσουν, αίμα που αδίστακτα έφερνε στη γλώσσα τις λέξεις΄εκείνες καρτερούσαν τη σειρά τους. Άλλοι περήφανοι, άλλοι σκυθρωποί, άλλοι ναρκωμένοι απ΄την αλλόκοτη μυρωδιά σκληρών μαλακών τοίχων. Μέσα σε σύννεφα πουλιών λαχταρούσαν το άλλο σώμα. Ήταν εδώ. Στα πιο κρυφά μου όνειρα. Που περιγέλασαν σοφοί και παντογνώστες προσπαθώντας να τραβήξουν τη μάσκα από το πρόσωπό μου. που δεν υπήρχε. Άνθρωποι καταδικασμένοι στην επανάληψη αιώνιας σφαγής βαστούσαν απ΄τα χέρια παιδιά με βλέμμα απορημένο για τον μικρό τους κόσμο. Μπορούσα να καταλάβω ποιοι ήταν παρατηρώντας τα χνάρια τους στο χώμα. Αυτό μου αρκούσε. Πρόσφεραν τα πρόσωπά τους στον ήλιο, μα τα κλειστά τους μάτια σταματούσαν όταν έβλεπαν κι άλλο φως. Μην υποτιμήσεις τα δώρα μου –

Η χώρα των Κιμμερίων χώρα νεκρών δεν είναι. οι άνθρωποι που έχασες – αυτοί – ήταν ήδη εδώ. Η ανάσα τους κουδούνιζε στο γλυκό στόμα που φίλησες ως το τέλος. Ανάσα λουλουδιών από θάνατο κι αρμύρα. Κόκαλα.

.

Kirke II
(Nekyia für vier Hände)

Sie waren schon da. Rangen nach Luft wie Bäume, um den Wind einzuholen, trotz all ihrer Unbeweglichkeit, die den Ort und die Zeit verriet. Wieder und wieder baten sie darum, beerdigt zu werden von vertrauten Händen. Tote, angehäuft im Gedächtnis, endlose Reihen von Menschen, die vorübergingen. Sie tranken Blut um zu sprechen, Blut, das ihnen rücksichtslos die Worte auf die Zunge legte, die darauf warteten, dass sie an die Reihe kamen. Die einen stolz, andere niedergeschlagen, andere betäubt vom fremdartigen Geruch der harten weichen Mauern. Inmitten der Vogelwolken sehnten sie sich nach dem anderen Körper. Sie waren da. In meinen geheimsten Träumen, über die Weise und Allwissende lachten und versuchten, die Maske von meinem Gesicht zu ziehen, das es nicht gab. Menschen, zur Wiederholung des ewigen Schlachtens verdammt, hielten in ihren Händen Kinder mit ratlosem Blick über ihre kleine Welt. Ich konnte erkennen, wer sie waren, wenn ich ihre Spuren auf dem Boden betrachtete. Das war mir genug. Sie wandten ihre Gesichter der Sonne zu, doch ihre geschlossenen Augen standen still, wenn sie noch ein anderes Licht sahen. Unterschätze meine Gaben nicht.

Das Land der Kimmerer ist kein Totenland. Die Menschen, die du verloren hast — genau die — waren schon hier. Ihr Atem klang in dem süßen Mund, den du geküsst hast bis zum Ende. Ein Blumenatem aus Tod und Salz. Knochen.

**

Καλυψώ ΙΙΙ

[υπάρχει ένα νησί απόμακρο, η Ωγυγία]

Ψωμί, νερό, μαύρο κρασί΄
Ο Ωρίωνας σάρκα γδαρμένη στ΄αριστερά σου
Ώσπου το όνομα να αποκτήσει τη μουσική που του αναλογεί.
Αστερισμοί για ενδύματα, νύχια κοφτερά
Σαγόνια μελανά σε φτέρωμα βαθύ.
Αλάτι μετράει το φως.
Δάχτυλα πυκνά σου κλείνουν το δρόμο.
Ποτάμι σφραγίζει τα οστά
και την ευχή σου.

.

Kalypso III
[in weiter Ferne eine Insel, Ogygia]

Brot, Wasser, dunkler Wein.
Orion, das aufgerissene Fleisch an deiner linken,
bis der Name die Melodie bekommt, die ihm zusteht.
Konstellationen von Sternen als Kleider, scharfe Nägel,
schwärzliche Kiefer tief im Gefieder.
Salz misst das Licht.
Eng verschlungene Finger versperren deinen Weg.
Ein Fluss versiegelt die Knochen
und dein Verlangen.