Σαν ύστατη πνοή

Μέσα σε κάθε ποίημα
είμαι εγώ

όπως στα φιλμ ο Χίτσκοκ

δείτε καλύτερα

πίσω απ΄το σκριπτ
στα ράμματα

στο σκοτωμένο αίμα
κάποιου στίχου

μ΄αρέσει να λουφάζω
στις γωνιές

σκύλος
σφιχτά το κόκαλό του
που κρατάει

σαν ύστατη πνοή σαν φυλαχτό 

*

Wie der letzte Atemzug

In jedem Gedicht
komme ich vor

wie Hitchkock im Film

seht genauer hin

hinter dem Skript
auf die Nähte

auf das dunkle Blut
irgendeines Verses

es gefällt mir
mich in die Ecken zu kauern

ein Hund
der sich an seinen Knochen
klammert

wie an den letzten Atemzug wie an einen Talisman

*

Αξύριστοι θλιμμένοι

Γερνάνε
οι παλιοί μου ήρωες
γερνάνε

τα μπακ οι μπαλαντέρ
οι κυνηγοί

αξύριστοι θλιμμένοι
με κοιλιές

-λες κι έχουν κάτω
απ΄τη φανέλα τους τη μπάλα –

κλωτσάνε πέτρες
στα στενά της Καλαμάτας

σε πεζοδρόμια πίνουν Άμστελ
σε σκαλιά

γερμένοι μπρος
να σηκωθούν
έτοιμοι απ΄τον πάγκο

να μπουν ξανά στο γήπεδο

ένα χαμένο
να γυρίσουνε παιχνίδι  

*

Unrasiert und traurig

Alt sind sie geworden
meine früheren Helden
alt

Verteidiger, Liberos
Stürmer

unrasiert und traurig
mit Bäuchen

— man könnte sagen sie tragen
den Ball unter dem Trikot —

sie kicken Kiesel
in den Gassen von Kalamata

sitzen auf Stufen am Gehweg
und trinken Amstel

auf dem Sprung
bereit sich von der Bank
rufen zu lassen

zurück auf den Platz

um ein verlorenes Spiel
nachzuholen

*

Μέσα μας σκιές

Οι πεθαμένοι μας γονείς
μια μέρα επιστρέφουν

θαμπή πατίνα
μέσα μας

σκιές

στα σπλάχνα
στα οστά μας

-σηκώνουνε τα χέρια οι γιατροί-

κάποια στιγμή
ο ένας απ΄τους δυο

αβάσταχτα

μισό το άλλο μισό που νοσταλγεί

στα μάτια μας
τραβάει την κουρτίνα

*

Wie Schatten in uns

Unsere verstorbenen Eltern
kehren eines Tages zurück

trübe Patina
wie Schatten

in uns

in unseren Eingeweiden
in unseren Knochen

— die Ärzte zucken mit den Schultern —

irgendwann
zieht der eine von den beiden

Hälfte die sich nach der anderen Hälfte sehnt

schmerzhaft

über unsere Augen
den Vorhang

*

Βέβαιος ακόμη

Προφίλ

μ΄εκείνο
το τουίντ σακάκι

σε εξοχή που μόλις
έχει αφυπνιστεί

-το πρώτο φως χαϊδεύεται
στη φόδρα-

ορθός
ευθυτενής

βέβαιος ακόμη για το αύριο

-η κορνίζα
ούτε που περνάει απ΄το νου του –

αδημονεί να
ηχήσει

το κλικ της μηχανής

*

Unbesorgt

Porträt

mit diesem
Tweetsakko

 in einer Landschaft die soeben
erwacht ist

— das erste Licht umschmeichelt
das Futter —

gerade aufrecht

unbesorgt um das Morgen

— an den Rahmen
denkt er noch nicht —

wartet ungeduldig darauf
dass das Klicken des Apparates

erklingt

*

Θα πάμε πάλι

Ένα πρωί θα πάμε πάλι
στην παιδική χαρά

τώρα θα μου κρατάς
εσύ το χέρι

μη φύγω
-όπως φεύγουν οι μεγάλοι-

όλα απαράλλαχτα

οι κούνιες οι τραμπάλες
τα σχοινιά

θα είναι Κυριακή και θα φυσάει  

*

Wir werden zurückkehren

Eines Morgens werden wir wieder
auf den Spielplatz gehen

diesmal wirst du mich
an der Hand halten

damit ich nicht fortgehe
— wie die Großen fortgehen —

alles wie immer

die Schaukeln die Wippen
die Seile

es wird Sonntag sein und windig

*

Το δείπνο

Στη σάλα έχει αρχίσει
το δείπνο

μετά την τελετή
καθώς αρμόζει
οι συγγενείς τρώνε τον ύπνο

ανόρεχτα
με δίχως γεύση

μες στου απομεσήμερου
το φως

λάμπουνε τα κουτάλια
στον ζωμό

ψαράκια που
σε γυάλα
αλλάζουν θέση

*

Das Mahl

Im Wohnzimmer
hat das Mahl begonnen

nach seinem Ende
wie es sich gehört
essen die Verwandten den Traum

lustlos
ohne Geschmack

im Licht
des Nachmittags

leuchten die Löffel
in der Brühe

wie kleine Fische
die sich bewegen hinter Glas

*

Βρεγμένη Αριστομένους

Καμιά φορά κόβεται η ταινία

-σ΄ένα φιλί απάνω
σε μια μάχη –

τα παλαμάκια ανώφελα
οι φωνές

όπως μια Κυριακή

που αργούσε η μπομπίνα
απ΄τ΄άλλο σινεμά

γιατί είχε πέσει το παιδί
απ΄το μηχανάκι

και βγήκαμε όλοι
στη βρεγμένη Αριστομένους

με τις ομπρέλες μας
περίλυποι

μισοί

ξέροντας απ΄το διάλειμμα
το τέλος

*

Nasse Aristodemosstraße

Es kam vor dass der Film riss

— bei einer Kuss-
oder Kampfszene —

Klatschen nützte dann nichts
und Buhrufe

so wie eines Sonntags

als die Filmrolle verspätet war
auf dem Weg aus dem anderen Kino

weil der Junge
vom Moped gefallen war

und wir fanden uns alle
auf der nassen Aristodemosstraße wieder

mit unseren Regenschirmen
enttäuscht

und halbfertig

obwohl wir seit der Pause
das Ende schon kannten

*

Εγώ σιγά σιγά

Όχι είπα
δεν φταίει ο καταρράκτης

ολοένα που με βλέπεις
πιο θαμπά

εγώ σιγά σιγά θαμπώνω

εγώ πίσω απ΄την κουρτίνα
κλαίω βουβά

παιδί που έσπασε το βάζο

*

Ich allmählich

Nein, sage ich
der graue Star hat keine Schuld daran

dass du mich immer
verschwommener siehst

ich werde allmählich trüber

ich, der ich hinter dem Vorhang
stumm weine

wie ein Kind das das Glas zerbrochen hat