1. ΓΚΡΙΖΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΜΑΡΤΙΟΥ

κάθε άνοιξη κάνω ξανά την κηδεία του εαυτού μου.
κηδεύω τις άλλες τις προηγούμενες ανοίξεις
κηδεύω αυτή την άνοιξη που δεν είναι σαν τις άλλες
κηδεύω τον εαυτό μου την άνοιξη
για να σουρθώ μέσα στο σώμα μου το καλοκαίρι
να αρπαχτώ από το ξεραμένο του τομάρι το φθινόπωρο
και το χειμώνα πεισματικά να επιμείνω στο φάντασμα
του καταναγκασμού μου.
ναι. ο χειμώνας θα μπορούσε να έχει την απόλυτη ελευθερία
την ύπαρξη στην απεραντοσύνη
του μογγολικού οροπεδίου τον καλπασμό
των μαλλιαρών στολισμένων αλόγων τα λόγια
των τραγουδιστών μία άλλης εποχής αφηγητών.
αλλά.
εκεί στο τέλος του χειμώνα μέσα στην κούραση τον κάματο
της προγραμματισμένης καθημερινότητας
ένα αστέρι μπορεί αίφνης να αστράψει στον ουρανό
της κούπας οίνου που πίνουμε
μοναχικά μαζί
και η λάμψη του άστρου να μας ξεστρατίσει
σε παλιά μονοπάτια οδηγώντας για να τα ανοίξουμε ξανά.
χρέος μας αυτό το άνοιγμα. Τα μονοπάτια σχεδόν έκλεισαν
από κλαδιά και φτέρες.
μέρος του χρέους η εγκατάλειψη.
ξανά και ξανά κάθε χρόνο κηδεύουμε
αυτό εκεί που προϋπήρξαμε και πίσω το αφήνουμε
ένα έκδυμα στο σχήμα του ένα μοναδικό έκδυμα
διαφορετικό καθένα από τ’ άλλα πολλαπλό.
το θάβουμε σε τελετή μέσα στα χόρτα το αφήνουμε στον στιλβωμένο
μίσχο του ξερόχορτου που ξεριζώσαμε και πάνω του
ήταν κολλημένο
το θάβουμε στην άμμο στη θάλασσα το ρίχνουμε.
στο δρόμο συναντάμε γυναίκες να κρατούν μπουκέτα
αγριολούλουδα στα χέρια με όψη περισυλλογής.
αργά και βασανιστικά αρχίζουμε να ξεχερσώνουμε τους δρόμους.
κείνται στον ενδιάμεσο χώρο του μισοανοιγμένου.
κάτω απ’ το χώμα σε μυριάδες πλάσματα κοιμάται η άνοιξη.

*

GRAUER MÄRZHIMMEL

In jedem Frühling bestatte ich wieder mich selbst
bestatte ich die anderen die vorherigen Frühlinge
bestatte ich diesen Frühling der nicht wie die anderen ist
bestatte mich selbst im Frühling
damit ich in meinen Körper krieche im Sommer
damit ich mich halte an meinen vertrockneten Balg im Herbst
damit ich im Winter beharrlich mich kralle an das Gespenst
meines Zwanges.
Ja. Der Winter könnte völlige Freiheit haben
ein Sein im Unendlichen
den Galopp der mongolischen Steppe
die Worte der zottigen geschmückten Pferde
der Sänger Erzähler einer anderen Zeit.
Aber.
Da, am Ende des Winters in der Erschöpfung der Mühe
des vorgeschriebenen Alltags
kann ein Stern plötzlich scheinen am Himmel
des Bechers Wein den wir trinken
gemeinsam allein.
Und das Leuchten des Sterns kann abgleiten
in unsere alten Wege damit wir sie wieder öffnen.
Unsere Pflicht: sie zu öffnen denn die Wege sind fast völlig verschlossen
von Zweigen und Farnen.
Ein Teil der Pflicht: das Verlassen.
Wieder und wieder jedes Jahr bestatten wir
was wir waren und lassen es hinter uns.
Eine Häutung in Form der einzigen Häutung
eine jede verschieden von den anderen vielfältig.
Wir begraben es feierlich im Gras lassen es am glatten
trockenen Halm den wir ausreißen zurück an dem es hängen blieb.
Wir begraben es im Sand ins Meer werfen wir es.
Auf dem Weg begegnen wir Frauen die halten Sträuße
von Feldblumen in den Händen mit nachdenklichen Mienen.
Langsam und mühselig beginnen wir die Wege zu roden.
Sie liegen im Zwischenraum des halb Geöffneten.
Unter der Erde schläft in unzähligen Gestalten der Frühling.

*

2. INTERLUDE ΜΕΣΗΜΕΡΙ

είμαι κλεισμένη στη σπηλιά του Κύκλωπα.
το ένα μοναδικό του μάτι με φρουρεί.
εγώ αγρυπνώ.
-Κύκλωπα άνοιξέ μου την πόρτα!
-Κύκλωπα άφησέ με να φύγω!
ο Κύκλωπας χαϊδεύει το τρίχωμα της ράχης μου.
ανάβει φωτιά τρίβει τα χέρια
τρώει το κρέας το τυρί το κρασί μου.
κοιμάται ευτυχισμένος
ενώ με φυλάει
ρεύεται
με το ένα μοναδικό του μάτι ανοιχτό.

*

INTERLUDE MTTAG

Ich bin gefangen in der Höhle des Zyklopen.
Das eine das einzige Auge bewacht mich.
Ich schlafe nicht.
- Zyklop, öffne mir das Tor!
- Zyklop, lass mich nach draußen!
Der Zyklop krault das Fell an meinem Rücken.
Er macht Feuer
reibt sich die Hände
isst mein Fleisch meinen Käse meinen Wein.
Er schläft zufrieden
während er auf mich aufpasst
rülpst er
das eine das einzige Auge ist offen.

*

3. ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΑΣΤΡΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ  

υπάρχει ένας παρατηρητής αφηγητής.
υπάρχει το στήθος μου γυμνό κάτω απ’ τον ήλιο.
ο παρατηρητής στον ενεστώτα μιλά σε τρίτο πρόσωπο για άλλα όντα.
ο ήλιος καίει με διεγείρει.
ο παρατηρητής για το φεγγάρι μιλά τη λάμψη των άστρων
τον άνεμο βροχή πέταλα τα λουλούδια
το τριζόνι το νυχτοπούλι τον τζίτζικα τη μύγα
το χορτάρι την κερασιά το κουνούπι.
κάποτε ο αφηγητής στο πρώτο πρόσωπο στρέφεται.
μπαίνει μέσα στα λόγια του να μας μπερδέψει.
όμως το είδα: στον κήπο
ένα έκδυμα γρύλλου λευκό επέπλεε στο νερό
του κουβά
φωτισμένο από τη θάλασσα και τ’ αστέρια εκείνης της νύχτας.
ήταν το παλιό σου πανωφόρι παρατηρητή.
ήταν το γέρας σου.
το πέταξες και από τη συκιά
σκύβεις στο μάτι του πηγαδιού
να σκεφτείς
την αντανάκλασή σου.

*

SONNE UND NÄCHTLICHE STERNE

Es gibt einen Beobachter Erzähler.
Es gibt meine Brust nackt unter der Sonne.
Der Beobachter spricht im Präsens in der dritten Person von anderen Wesen.
Die Sonne verbrennt mich erregt mich.
Der Beobachter spricht vom Mond dem Leuchten der Sterne
vom Wind Regen Blütenblättern von den Blumen der Grille
dem Käuzchen der Zikade der Fliege
dem Gras dem Kirschbaum der Mücke.
Manchmal wechselt der Beobachter in die erste Person
er tritt zwischen seine Worte um uns zu verwirren.
Aber ich habe es gesehen:
Im Garten die abgestreifte weiße Haut einer Grille
schwamm auf dem Wasser des Eimers
beleuchtet vom Meer und den Sternen jener Nacht.
Es war dein alter Mantel, Beobachter
es war dein Preis.
Du hast ihn fortgeworfen und aus dem Feigenbaum
neigst du dich über das Auge des Brunnens
dein Spiegelbild zu schauen.

*

4. ΒΑΘΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΒΑΘΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

κρεμόμουν ολόκληρη από την ελιά σαν τόξο τεντωμένη.
ανάσκελη με τη ράχη στο δέντρο την κοιλιά στον αέρα
χέρια σε ανάταση
να γαντζώνονται στον κορμό
πόδια ανοιχτά
στην οικουμένη αιωρούμενα
πόδια ανοιχτά στον οίστρο
ενώ ο τόπος βούιζε
από τις απλωμένες ως το επέκεινα χορωδίες των τζιτζικιών
μαινόμουν από πόθο
μόνη
μακριά από τους άλλους για ώρες
έσκιζα τον αέρα με τα λυπητερά
του ίμερου
σπαραχτικά
παρατεταμένα διακοπτόμενα
βελάσματά μου.
ω θάλασσα από ελιές και πέτρες του μεσημεριού
πάνω από το πέλαγος των κατσικιών που φέγγει
το αστραφτερό Αιγαίο
μέχρι πέρα μακριά
μέχρι το αφανές τέλος του ορίζοντα.

*

TIEFER SOMMER TIEFER MITTAG

Ich hing im Olivenbaum wie ein Bogen gespannt.
Nach hinten gelehnt den Rücken am Baum den Bauch in der Luft.
Die Arme gestreckt um den Stamm zu umklammern.
Die Beine geöffnet und ausgestreckt vor aller Welt.
Die Beine geöffnet vor Eifer.
Dabei summte der Ort
von den bis ins Jenseits reichenden Chören der Zikaden.
Ich wütete vor Verlangen
allein
Stunden entfernt von den anderen
zerschnitt die Luft mit dem traurigen
herzzerreißenden an- und abschwellenden Blöken
meiner Begierde.
Ach, Meer aus Bäumen und Steinen des Mittags
über der Ziegenbucht wo die glänzende Ägäis
weit in die Ferne scheint
bis zum unsichtbaren Ende des Horizonts.

*

5.ΠΡΩΙ

ξύπνησε και με φώναξε να δω τον τζίτζικα.
κρεμόταν στη σίτα στην έξω του παραθύρου μεριά.
πίσω οι στέγες των σπιτιών τα δέντρα της πλαγιάς η θάλασσα
ακίνητα ήδη και θολά να τρέμουν από την κάψα.
τζίτζικα βουβέ μπροστά στο καλοκαίρι
ασάλευτος με τ’ανοιχτά φτερά σου
στοχάζεσαι ατενίζοντας
μήπως αλλού να σύρεις το σώμα
για να τραγουδήσεις
ή περιμένεις;
όποιος περιμένει γνωρίζει τον μέλλοντα.
αυτός που περιμένει ξέρει τον χρόνο.
η ακινησία χρόνος
το κάλεσμα χρόνος
η αναμονή χρόνος
το πέταγμα κίνηση στον χρόνο.
να σχεδιάσω τον χρόνο
κρύβοντας κοκαλάκια στην αυλή
όπως ο σκύλος
ή να αφεθώ;
πίνω ένα ποτήρι νερό.
το νερό στην πήλινη κανάτα δροσερό.
μία πράσινη ακρίδα πέφτει πάνω στο στόμα μου.
Στησίχορε
στην γλώσσα σου σαν ήσουνα μικρός
είχαν καθίσει τα αηδόνια.

*

MORGEN

Er ist aufgewacht und hat mich ans Fenster gerufen
um die Zikade zu sehen.
Sie saß außen am Gitter vor dem Fenster.
Hinter ihr die Dächer der Häuser die Bäume am Hang
das Meer unbeweglich schon und verschwommen zitternd in der Hitze.
Stumme Zikade vor dem Sommer
unbewegliche mit den offenen Flügeln
grübelst du nach darüber
vielleicht deinen Körper anderswohin zu bringen
um dort zu singen?
Oder wartest du?
Wer wartet erkennt die Zukunft.
Der der wartet kennt die Zeit.
Die Unbeweglichkeit. Zeit.
Die Einladung. Zeit.
Das Warten. Zeit.
Das Fliegen. Bewegung in der Zeit.
Soll ich die Zeit aufzeichnen
und kleine Knochen vergraben im Hof wie ein Welpe?
Oder soll ich aufgeben?
Ich trinke ein Glas Wasser.
Das Wasser in der tönernen Kanne ist frisch.
Eine grüne Heuschrecke setzt sich auf meinen Mund.
Stesichoros,
auf deinem Mund als du noch klein warst
haben Nachtigallen gesessen

*

6. ΚΑΤΑΜΕΣΗΜΕΡΟ

από μακριά ακούσαμε τον τρελό καλπασμό
τον ήχο των οπλών πάνω στην άσφαλτο.
γυρίζαμε τα κεφάλια πασχίζοντας να δούμε
πάνω απ’ τα δέντρα.
όταν βγήκαμε στον αμαξιτό μας προσπέρασαν.
άγρια χαρά ξάναβε κοκκίνιζε τα πρόσωπα.
άχνιζαν από το τρέξιμο τα δυνατά τους σώματα.
τα χαϊμαλιά τους ήταν πορφυρά.
είχαν λείες καμαρωτές ουρές.
είχαν μεγάλα ανεξήγητα μάτια.
πρόλαβα για μια στιγμή τα καπούλια τους
γυαλίζοντας κινούμενα.
κρατούσαν βαθιά μέσα τον ήλιο.
τον δεκαπενταύγουστο για τρίτη φορά άνθισαν
του σπιτιού τα κόκκινα τριαντάφυλλα.
μερικές φορές δεν αντέχω τη σκέψη τού τι
με περιμένει.
ας έρθει να με βρει το απρόσμενο.
ένας άνεμος.
κανείς δεν θα μπορέσει να πει με λέξεις
από πού πέρασε.
μονάχα το μυρίζει.

*

MITTAG

Von weitem hörten wir den rasenden Galopp
den Klang der Hufe auf dem Asphalt.
Mühsam wandten wir die Köpfe
um sie über den Bäumen zu sehen.
Als wir den festen Weg erreicht hatten überholten sie uns.
Die Gesichter erregt und rot von wilder Freude.
Ihre mächtigen Körper dampften noch vom schnellen Lauf.
Ihre Talismane waren purpurrot.
Sie hatten glatte erhobene Schwänze.
Sie hatten große geheimnisvolle Augen.
Ich erwischte für einen Moment einen Blick auf ihre Hinterbacken
wie sie glänzten und sich bewegten.
Tief in ihrem Inneren hatten sie die Sonne verborgen.
Am fünfzehnten August blühten zum dritten Mal
des Hauses rote Rosen mit dreißig Blütenblättern.
Manchmal ertrage ich es nicht zu denken an das
was mich erwartet.
Soll doch das Unerwartete kommen mich zu finden.
Ein Wind.
Niemand wird mit Worten sagen können
was ihm geschah.
Nur riechen kann er es.

*

7. ΔΕΙΛΙΝΟ

ένα κομμάτι της πλαγιάς ψηλά ήταν γυμνό.
το ζέσταινε ο ήλιος πριν τη δύση του.
καθώς προς το ξέφωτο στρεφόμουν
ένα αλεπουδέλι το ‘βαλε στα πόδια να χωθεί
στις φτέρες του βουνού.
είχαν πια ωριμάσει τα βατόμουρα. τα τσάκωνα
από το άλογο και τα ‘χωνα δυο-δυο στο στόμα.
καθένα είχε τη δική του γεύση.
ακόμα και τα διπλανά. πιο ξινό. πιο γλυκό.
γλυκύπικρο.
βρήκαμε κούμαρα κοντά στη θάλασσα.
στην παραλία κάτω από τα δέντρα ο ύπνος
το θυμιατό της ηδονής
μας βάραινε τα βλέφαρα.
μη φεύγεις Όνειρε από τα μάτια μου
και μη μ’αφήνεις στον Ύπνο μόνη
θέλω για λίγο απόψε μαζί σου να πετάξω
πάνω από στεριές και από νερά
πάνω από θάλασσες και από βουνά.

*

FRÜHER ABEND

Oben war ein Teil des Hanges kahl.
Den wärmte die Sonne bevor sie unterging.
Als ich mich zur Lichtung wandte
sprang ein kleiner Fuchs auf und machte sich davon
um sich tiefer im Berg zu verstecken.
Die Brombeeren waren schon reif. Ich pflückte sie
vom Rücken des Pferdes und steckte sie paarweise in den Mund.
Jede hatte ihren eigenen Geschmack
auch wenn sie nebeneinander hingen. Saurer. Süßer.
Bttersüß.
Wir fanden Erdbeerbaumfrüchte am Meer.
Am Strand unter den Bäumen machte uns der Schlaf
dieses Räucherbecken der Lust
die Lider schwer.
Traum, verlass meine Augen nicht
und lass mich nicht allein im Schlaf.
Ich will heute Abend ein wenig mit dir fliegen
über das Land und das Wasser
über die Meere und Berge.